endiseliperi

Kitap-Anı
Stefan Zweig, Yıldızın Parladığı Anlar
Evet öyle, bize dokunuş halleriyle yer ederler içimizde, dünyada ne varsa.

21 yaşlarında filandım, avukatlık stajı yapıyordum. Ankara Adliyesi’nin kalın duvarlarından içeriye, yutulurcasına girerdim. Ciddi suratları, yarasa cüppeleriyle uçarcasına yürüyen, yarı yolda birbirine asılı kalıverip, tuhaf bir dille konuşmaya başlayan o avukatlardan da hiç hazzetmezdim. Gençlik işte, yırtık jean’ler, üstü yazılı tişörtlerle ”ben sizden biri değilim, buraya da ait değilim aslında” demek isterdim. Baro’dan kılık kıyafetim için uyarı gelince, Polonya halk dansları topluluğu kıyafetlerinin tıpkısı fırfırlı gömlek ve çiçekli kadifeden etek yelekle uyarıya onayımı vermiş oldum:) Sıkıntıdan geberiyordum ve beş katı birbirine bağlayan enli merdivenleri, o tombul yarasalardan çok daha hızlı inip çıkarak, servet değerindeki kağıtların, dosyalarına girmesini sağlıyordum. Kafkaesk bir abartıdan da yoksun, olumsuz bile olsa bu ruhtan bile uzak o dev granit oyukta, talebi yazmış, haciz için icra memurlarını koridordaki bankta beklerken, yapılacak en doğru şey okumaktı. Gerçi akşamları, 30 cm ilerisinde, yemyeşil sarmaşıklarla kaplı bir duvardan başka hiçbir yeri görmeyen eski kapıcı dairesi evime geldiğimde, tek kişilik daracık, sert yatağıma uzanır, başımın arkasındaki kitaplığımın rafındaki küçücük mavi hoparlörlü walkman’imi çalıştırıp hemen yanında ki kitabı insiyaki olarak elime alıp okumaya başlardım. Şundan bundan değil de hayatın bizzat kendisi bir katlanış sorunuydu benim için ama yine de kendimi o insan kalabalığının doğal bir üyesi gibi hissedeceğim duyguyu yakalayacağımı da hayal etmez değildim.

Dediğim gibi, icra memurunu beklerken, öğle arası nedeniyle ıssızlaşmış koridordaki bankta oturur, okurdum genellikle. O sırada Stefan Zweig’ın, “Yıldızın Parladığı Anlar’ kitabı vardı elimde. Tam olarak da bando, Dostoyevski’nin kurşuna dizilmesi için çalıyordu. Sanırım. “Demek okuyorsunuz,” dedi kısa boylu, esmer, güler yüzlü bir delikanlı. “Evet,” dedim, “Hacze çıkacağız birazdan,” diyerek kitapla 20.İcra Dairesi’nin kapısını gösterdim. Yanıma oturup, gülerek ve nedense bana tatlı gelen bir teklifsizlikle kitabı eline alıp inceledi. Konuşmaya başladık oradan buradan. Avukat olan babasına yardım ediyormuş, cüz i bir para karşılığında bir de kütüphanede çalışıyormuş yarı zamanlı olarak. Ama varsa yoksa şiir okuyup, şiir yazarmış. Benim bildiğim ve bilmediğim bir sürü şairden bahsedince, üstelik aynı satırlarda gönül telimizin titrediği:) anlaşılınca, kaynaşıverdik. Sonraki günler, adliyenin koridorları daha katlanılır oldu. İsmet Özel’in kendi sesinden şiirini okuduğu kaseti, dindar kitapçıdan alıp hediye eden arkadaşımla heyecanlı konuşmalarımız sürdü, gitti. Sesinin tonunu ayarlayarak, çok sıradan bir anıdan bahseder gibi annesini nasıl kaybettiğini anlatışı hala kulaklarımda. Babasının işi nedeniyle Tunceli’den gelir aile. Anne tek kelime Türkçe bilmez. Kıyafetleri nedeniyle de yadırganır çevrede, evinden çıkamaz. Alman düzenine uygun olarak yerleştirilmiş mobilyalı salonda bir akşam, vitrindeki TV’ye bakarak yemek yiyen çocuklar, kısa ve çok net bir gürültüyle arkalarını döndüklerinde, annelerinin bir tüfekle kendini vurduğunu görürler. Canım şair arkadaşım, ağırlığı dağıtmak için başka konu eşiklerinde dolandıysa da sonra vazgeçti. Sustuk, kaldık. Neden sonra dedim ki, “Yıldızın Parladığı Anlar bayağı iyi bir kitapmış, dilersen sana vereyim, sen de oku, olmaz mı?”

Kitap hala orda, kitaplığımda durur. Toz alırken bir başka dokunurum ona.
Çocuk arkadaşımın gözlerini kapatır gibi, sımsıkı tutarım kitabı. “Bakma, bakma! Üzülürsün.”