endiseliperi

AN'LAR

Sevgilim... İzmir

İzmir, ilk aşktır. Köpük köpüktür. Işık patlamasıyla gözlerin kamaşmasıdır. Kaynamış süt kokusudur. Tertemiz kalplerdir. Uyku sırasında olsa bile, kollarından sıyrılıp sırtını dönecek olsan, sevgilinin yapayalnız bırakılmış gibi canının sıkılmasıdır.

İlk aşkım İzmir’deydi. İkimiz için de çok zor olan ayrılık kararını aldıktan (eh tabii ki tüm suç ve sorumluluğu bana ait), çok sonra da ben zihnimde hep İzmir’e döndüm. Döndüğüm, fiziksel olarak ne İzmir ne de ilk aşkımdı; döndüğüm hep sıfır noktasıydı, yeniden başlama duygusuydu, aşkın o ilk, beceriksiz ama yine de görkemli haline bağlılıktı ve evet, hayat dolaşık, kafam karışıksa, gittiğim yer, dönmeyi istediğim yer hep İzmir’di.

Ankara, dümdüz ve sıcakkanlı dostlukları ile kavrayıcı olabilir, ama benim gibileri sarp uçurumları görebilir ve korktukları için değil yoruldukları için her zaman terk etmeye hazırdırlar. Terk edişlerimin sonuçları trajik oluyor; oysa mümkün olsa, izin verilse, kendime ait bir zaman, bir yer bulabilsem, hiçbir yeri terk etmek zorunda kalmazdım. Belki. Ama hayat genellikle yakama yapışır, dır dır dır hesap sorar, emir yağdırır, nefes aldırmaz. Zaafiyetleri merhametleri olanlar bilir; merhametimizi yargıladığımız, neye hakkım var!? diye sorduğumuz kendimize dönük tartışmanın o son noktasında nasıl öfkelenir, nasıl kırıcı oluruz. Eski eşim derdi, “Senin kadar haklı olup, senin kadar kendini haksız hale getirecek kadar yanlış ayrılık senaryoları kuran var mıdır acaba?” diye. Yoktur. Belki bu yüzden ne yaşadıysam paçalarıma dolanır, ne kadar kırıp döksem de ortalığı, kafamın içinde hesaplaşmam yıllar boyu sürer, gerçek bir terk edişi asla ama asla gerçekleştiremem.

Ankara’da staj yaptığım dergiye, İzmir’de çevrecilerin toplantısına katılacağımı ve ilginç bir haber olursa getireceğimi söyledim. Uyarı kesindi: “Bizim dergi çevreci değil, haberin basılmaz”. Olsun! Avans verelim filan dediler, almadım. Ankara’da işlerin kesat gittiği ortadaydı. Muhtemel Ankara geleceği sevimsizdi. Yorgundum. Ertesi gün derhal bilet alıp İzmir’e gittim.

İzmir’de meltem filan yoktu, yağmur vardı ve İzmir, upuzun saçlı, salkım saçak bir kız gibi ıslanır. Yağmurda bu kadar ıslanan, ıslaklığı bu kadar insana tuhaf gelen başka bir şehir var mıdır acaba?Karanlık ve griydi. Yağmur suları dizlere kadar çıkıyordu. O berbat, sıkıcı çevreci toplantılarına katıldım. Kendime iş bakındım. Bir pazarlama şirketinin sahibi ile konuştum ve onu, bana bir odalarını büro olarak kullanmama izin vermeleri durumunda, dışarıya verdikleri tüm hukuk işlerini yapacağıma ikna ettim. Hiç güvenilir bir toplantı değildi, ama güvenmiş gibi yapmak bazen iyi olabilir diye düşünmüş olmalıyım.

İlk aşkımı aradım. Heyecanlı değildim. Alsancak, 1. Kordon’da eski Pasaport'un karşısında bir gemi lokantada buluşup yemek yedik. İnsanı kahredecek kadar hüzünlü bir görüşmeydi. İkimiz de birbirimizin hayatında, ölünceye kadar geçmeyecek bir sızıydık, biliyorduk. Sessizdik. O, yağmur damlaları süzülen yanımızdaki pencereden denize bakıyordu, kederden koygunlaşmış güzel ela gözleriyle. Boyası yer yer sökülmüş kırmızı kayığı göstererek “Hayatımız böyle işte. Başından ve kıçından bağlanmış, sallanıp duruyoruz. Bir bok olduğu yok. Böyle geberip gideceğiz.” Bana döndüğünde gülümsemeye çalışıyordu ama allak bullaktı, gözyaşları içindeydi. (Ah!Sevgilim, sen benim bi’tanemsin, ama birlikte bir hayat kuramayız ki. Çünkü ben belasını arayan lanetli biriyim.)

Taksiyle beni eve bıraktı. O devam etti. Arkasından baktım. Yağmurda ıslanırken, hemen yanında ona bıraktığım yeşil şapkamı bulmasını ve beni affetmesini diledim.