endiseliperi

günlük

Cumartesi
bisiklete binmek unutulur mu?

Büyükada'ya gittik. Vapur, pikniğe giden üniversiteli çocuklarla tıklım tıklımdı. Çok konuşup çok gülüyorlar. Sanırım ben de öyleydim eskiden. Çok yorucu. Yaşlılar neden hoşlanır gençlerden? Yani kendinden o kadar küçük biriyle sevgili olmak doğaya ne kadar ters. Birlikte yaptığın şey ne olursa olsun aynı anlamı vermenin imkanı yok. Çok, çok abes. (Eh, yaşlandıkça bunu daha çok abes bulacağım sanırım;) Daha vapur iskeleye yaklaşırken, Ada'da olma fikri harika geldi.

Biraz dolaşıp, bir şeyler yemek için bir açık hava kafesine oturduk. Kumpir istedik, yaşlı görevli kumpirimizi hazırlarken sürekli garsonla konuştu, bağırıp çağırarıp, gülerek. Ben öfleyip pöfledim bunun üzerine, hatta "ne çok konuştu, yaa" dedim dayanamayıp, kumpire tükürük sıçratmasından endişelenip. Bora da aynı şeyi düşünmüş. Arçil beni çok kaba buldu, adamın duymasından tedirgin olup. Bora da ona, "kadınlarla erkekler arasındaki temel farklardan biri de bu", dedi, "onlar düşündüklerini söylemek isterler". Ses tonunda eleştri değil de tarafsızlık vardı, bu konuyu düşünmeyi daha sonraya erteledim.

Bisiklet kiraladık büyük Ada turu yapmak için. Ben, önümde bisiklet, ağlamaklı, "yapamam!", dedim. Çünkü Bora bana 2 yıl önce yine Ada'da öğretmişti bisiklete binmeyi ve ondan sonra hiç ama hiç binmemiştim. Yanımızdan heybetli atlarıyla faytonlar geçerken, "birinin altında kalıp ölmemi mi istiyorsun!", dedim kontrolden çıkmış, titreyen bir sesle. Bora sinirlenip kızardı biraz. "Peki yapamayacağını neden ta başından söylemedin?"diye sordu. Çocuklar bisikletlerine binmiş, tartışmanın sonuçlanmasını bekliyordu. Ben de susup, gözümü güneş nedeniyle kısıp Bora'ya baktım. Öylece sus pus bekledik biraz. Bir kedi miyavladı, yarın Ada'da yapılacak bisiklet yarışması için güzergahı tanımlayan bir ekip koşarak yanımızdan geçti, filan. Neden sonra Bora, "şu güvenli bölgeye gidip biraz bisiklet alıştırması yapalım", dedi. Ben yine binemedim bir kaç denemede. Sonra binebildim. Fır fır geçtim Bora'nın önünden gülerek. Durmuş, Atakan'a bisikletle dönüş dersleri veriyordu, o da bana güldü. Barıştık:) "Atakan için de güvenli değildi zaten Ada turu yapmamız" dedim, barışınca. Arçil hep peşimdeydi, düşerim diye çok korktu. "Çevremde dolaşıp durma, üstüne düşmemi mi sağlamaya çalışıyorsun?" dedim ters ters. O aldırmadı huysuzluğuma. Dönüş filan yapmaya başladığımda da "bravo!" dedi.

Sonunda Bora dışında hepimiz yorulduğumuzda, Lunapark durağına gitmek için faytona bindik. Arçil, "bisiklete çok güzel biniyorsun"dedi bana. Bora da "evet evet, gördün mü korkacak hiç bir şey yokmuş" dedi. Lunapark durağından Aya Yorgi'ye çıktık. Bin yıllık Aya Yorgi'nin adı değişip Yücetepe olmuş!!! Canım sıkıldı buna. Yemekten sonra biraz kitap okuduk. (Söylemiş miydim daha önce, ben Bora'nın doğumgünümde hediye ettiği kitaplardan biri olan, Victoria Finlay'in Renkler kitabını okuyorum. Bitince anlatırım. Kahverengi'yi okudum Ada'da. Çok güzeldi. Kahverenk elde etmek için bildiğimiz Mısır mumyaları kullanılmış. Bir ressam elindeki kahverenginin nasıl elde edildiğini öğrenince, korkuyla gidip hepsini toprağa gömmüş. Heh hee, böyle çok güzel hikayeler var kitapta renkçilerle ilgili. Daha sonra uzun uzun anlatırım). Neyse. Fazla durmadık.

Aşağıya inerken, uzun yemek masasının diğer ucunda oturan üçlü grubu ve aralarındaki karmaşık ilişkiyi anlattım Bora'ya. Bu kadar kısa sürede bu kadar ayrıntılı olarak bütün ilişkiyi çözmeme çok şaşırdı. Şimdi size de anlatırdım ama hiç değmez inanın ki, bildik, sıkıcı aşk meşk hikayeleri. Mado'da dondurma molası verip vapura bindik. Vapurda uyukladım, Bora gazete okudu. Moda'da, Köylüm'de yemek yiyip, eve döndük. Eve neredeyse sarıldım, kanepeme, battaniyeme... Öyle çok üşüyorum ki bugünlerde. Bora çay demledi. Evde olmadığımız için sinirli olan Tina önce tırmaladı kızgınlıkla, ama o da gelip neredeyse boynuma filan yattı sonra. Aramızda kesinlikle bir aşk nefret ilişkisi var Tina ile.

Şimdi size bu haftasonu, huysuz bir tip olarak göründüm, değil mi? Oysa değildim. Çok yumuşak, sessiz, yardımsever ve uyumluydum. Gerçekten. Ben kendim hakkında ileri geri konuşmayı severim. Siz benim harikulade iyi biri olduğumu aklınızdan hiç çıkarmamalısınız:)))

Pazar
yalnız olmak ne tuhaf

Çocuklar ve Bora Şile taraflarına gezmeye gittiler. Bora beni de davet etti ama gitmek istemedim. Uzun uzun kahvaltımı yaptım. Çamaşır yıkayıp astım. Evin içinde boş boş dolaştım. Gidip gelip Tina'yı okşadım. Ka dergisinin son sayısını okudum. Mevlana'nın hayatı ve Carlos Fuentes'ın Jean Seberg ile ilişkisi güzeldi. Rengin Soysal'ın editoryal yazısı da fena değildi. Markete gidip süt, yumurta, elma, makarna, kahve, yeni çeşit bir peynir, sosis, köy ekmeği aldım. Tiramisu yaptım. Artan peynirli muhallebinin içine bir şeyler daha katıp, Beyaz Fırın'ın peynirli brownisinin tadını yaklaşacak bir kek yapmaya çalıştım. İçi pek pişmedi. Hamurumsu oldu. Akşam, eve benim dün hissettiğim gibi döneceklerse, onlara yemekten sonra tiramisu ve sıcak çikolata ikram edeceğim. Evet evet, Bora'ya çok az. Kahve Dünyası'ndan sıcak çikolata için kuvertür almıştık Cuma akşamı. Tarifi şöyleymiş: 1 kilo kaynar sütün içine 250 gr kuvertür koyup blendırdan geçiriyormuşsunuz. Nefis oluyor. Kuvertürü benmari usulü eritip yanında meyvelerle ikram ettiğinizde de Aslı ve çocuklar için eğlenceli bir fondü partisi olur. Henüz yapmadım bunu.



Evet, harikulade becerikli de olduğumun bir kanıtı olarak bu bereli fotoğrafları sergiliyorum:) Benim gibi hala üşüyorsanız hiç geç değil. Hem nasılsa kış yine gelecek. Siyah olanı, dümdüz dikdörtgen şeklinde ördüm, kenarlarını diktim. Kulakları ile çok sevimli oldu. Siz kulak kısmını beyaz da yapabilirsiniz.



Bu bir Moğol savaşçı beresi:) Ön ve arkayı ayrı ayrı ördüm. Çok kalın ip kullanıyorsunuz bu bere için, başınızın ölçüsünde başlayıp, uygun aralıklarla kesiyorsunuz. Kenarları dikip en tepesine bıraktığınız ipleri örüyorsunuz. Dory bile şaşıracak bu olağanüstü maharete;)