rapor veriyorum

dün, babanne'ye dedim ki, "saat 3.00 gibi bekliyorum sizi". portakal sulu, sapsarı bir kek yaptım. iyice sarı olsun diye içine biraz da mısır unu ekledim. şeker yerine bal koydum. güzel oldu; sarı ve portakal kokulu, hafif ıslak. çayı da demleyip, çay makinasını sehpaya koydum. akşamın yemek malzemelerini hazırladım ki doktordan gelir gelmez yemeği hemen yapayım, hep birlikte yiyelim.

bora, bir işini iptal edip benimle geldi doktora. sigorta sadece küçük bir kısmını ödüyormuş ultrasonun. görevli kızlar, ser verir sır vermez, önemli ve ciddi işlerin adamı ve ah hiç de vakitleri yokmuş havalarındalar ki, bir şey sorup öğrenmek çok zor. ukalalığın cehaletle ne büyük bağlantısı var. içimdeki kavga düğmesi zır zır çalıp durdu ama, halim yoktu, kavga filan etmedim.

nihayet ultrason doktorunun yanına çağrıldım. doktor bilgisayarda bir şeyle meşguldü, farketmedi hiç geldiğimi, biraz da ayıplar tonda, merhaba! dedim. kızlar telaşlı, beni perdeli kısma aldılar ama kimse soyunun, filan demedi. ben de kendi kendime soyunup, uzandım. doktor sessiz geldi, "şikayetiniz ne?" diye sordu. ben de hastalık öyküsünü anlattım, ta ki şu, ultrasonun subjektif bir veri olduğu sohbetine kadar ve ekledim, "lüzumsuz olduğuna inandığım ikinci ultrason için gelmemin en önemli nedeni, sizin yorumunuzun cerrahi müdahalenin gerekmediği yolunda olacağı umudu". sonra hiç konuşmadık. ben yüzüme hiç bakmadığını sanıyordum ama işimiz bitip, o perdenin arkasına geçip ben giyinirken, "ne çok düşündünüz" dedi "sanki filmler geçip durdu gözünüzün önünden". "malkovich olmak filmini" dedim. "aa, borulardan atlayıp malkovich'in bilinçaltına iniyorlar, o film mi?" dedi. neyse, dışarı çıkıp, radikal kitap eki'nin sonuna gelmiş bora ile durumu değerlendirdik. rapor geldi, cerrahi işlem değil de biyopsi önermiş. raporu alıp cerrahın yanına çıktık. eski ultrason raporundan hiç farkı yok, dedim. üstelik biyopsi olabiliyormuşum". doktor bu gelişmeye biraz bozuldu, biraz da mahcup oldu. çünkü ben ısrarla "ameliyat dışında hiç mi bir çözüm yok?" diye sormuş, o da "yok maalesef," demişti. öylesine güvenmiyorum, hastalarını sömürdüğüne ilişkin öyle güçlü bir kanı var ki içimde. sanırım yüzümden okunuyordu bu ve açıklama yaparken eski soğukkanlı, kibirli doktordan eser kalmadı. avamlaştı. usul, biyopsi için benim gidip randevu almam olduğu halde, telefonla asistanını arayıp benim adıma randevu aldı, filan.

pazartesi biyopsi yapılacak. biyopsi şu: lokal anestezi yapılacak, bir şırınga ile belirlenen bölgeye girilecek, partikül çekilecek, patalojiye gönderilecek, birkaç gün sonra da sonuç alınacak. cerraha ameliyatla bunun arasında önemli bir fark olup olmadığını sordum, yokmuş. üstelik benim ki gibi, kötü huylu çıkma olasılığı %0,5 olan durumlarda biyopsi daha akıllıca imiş. içimde kavga düğmesi bas bas bağırıyordu, neden taa başında beni seçeneklerim hakkında bilgilendirmedi, diye. neden aptal yerine konuluyorum, diye. neden bok gibi paramız varmış da harcayacak yer arıyormuşuz gibi davranıyorlar, diye. burası pahalı bir hastane ama yine de şımarıkça sömürülmez insanlar. neyse.

tahminimizden daha çok uzadı bütün bunlar ve eve döndük. bora ile mutfağa geçip yemekleri hazırladık. büyükbaba da geldi, yemeklerimizi yiyip olanları konuştuk. onlara, uğur yücel'in hayatımın kadınısın, filmini koyalım istedik ama sıla adlı bir dizi varmış, eve gidip onu izlemek istediler. biz akşama alışverişe gidip, bora'ya aldıklarımı değiştirecektik ama cuma akşamı alışveriş merkezine gitmiş kalabalığa hiç tahammül edecek halimiz kalmamıştı. bora kitabını aldı, ben de cnbc-e'de bir film vardı, onu izledim.

böyle işte.