sonisphere festival

Arçil’e, eğer derslerinde başarılı olursa alacağıma söz verdiğim konserin biletleri tükenmek üzere. 

Metallica, Slayer, Megadeth, Rammstein, Manowar var bu konserde!

  

Bekleyecek miyiz? Heyyy!...elbette hayır… elbette alacağız…derhal!

Arçil’le kuralları dillendirilmemiş  fakat derinde hissettiğimiz iki kişilik bir örgütmüşüz gibi bir zamanlar babasının da dahil olduğu bir takım “aile” maceralarına atıldık; hiçbir çatışmaya girmeksizin onun gereklerini aileden çok aileci bir militanlıkla  kabullendik. Hırpalandığımız da oldu, mutlu olduğumuz zamanlar da.

Geri çekildiğimiz her durumda ise bu çekirdek örgüt, her türlü aldanıştan uzak, apaçık, ama açıklanamayan, çok özel bir derin anlayışı, katı, ciddi, otoriter, ayık dışarıya  karşı, kendi hücre evinde tekrar gündeme getirir, getirir ama bir rol içinden tanıdığı aile denilen yapının kavramlarına sadık kalır, tonunu bu kavramların belirlediği ilişki, herhangi bir bakışa, çok sıradan, bildik gelecek en geleneksel şekliyle sürdürülür, benim kurallaşmış çocuksuluğum, Arçil’in doğa gereği çocukluğu ile bir eşitlik halinde,  kendine özgülüğü ile içe kapanık bir sistem ayakta tutulur.

Bu sistem, benim, dışarının gerçeklerine uygun kodlardan oluşan uyarılar silsilesini de içerir; Arçil dışarının aynı kodlarıyla buna karşı durur, gereken rekabetçi çatışma gerektiği gibi yaşanır, böylelikle dışarının ailesinin bir tür simülasyonu evde birebir oluşturulur.

Anne sevgisinin, hakkı olduğunu sandığı, sürekli borçlu hissettirip, aldığı ile bir türlü doymayan iktidarına, anne endişesinin doğurduğu teröre bu sistemde yüz verilmez, örgütün üyeleri ortak yazgılarına şiddetle ve kararlılıkla sahip çıkar, bilinmeyen gelecek, tahmin de edilemez. “Hayat gerçekte böyledir,” denir, ki hayat gerçekte böyledir.