evlilik

yatak odasının penceresi doğuya bakıyor. ormanın üstünde gökyüzü, göz açıp kapayıncaya kadar ağır, gri bulutlarla sıvanınca, mutfağa geçtim. mutfak, güneye ve batıya bakıyor. deniz üstünde bulutlar sanki daha insaflı. çay demlenirken, kahvemi aldım. kucağıma zıplamış tina'yı okşarken, terasa çıkardığım sediri yağmur ihtimaline karşı tekrar içeriye alma düşüncesi beni bunalttı, bunalttı, bunalttı... mutfak masasındaki kitabımı açtım:

"ayrılmış - birleşmiş. --- insanca gerekçelerini yitirmiş olduğu bir çağda yine de yaşamaya devam eden evlilik kurumu, bugün genellikle bir sağkalma hilesi olarak kullanılıyor: iki suçortağı, aslında kokuşmuş bir bataklıkta birlikte yaşarken, birbirlerine yaptıkları kötülüğün sorumluluğunu da dışarıya yöneltiyorlar. kirden uzak tek evlilik tarzı, iki eşin de bağımsız bir yaşam sürdürdüğü, cebri bir ekonomik çıkar ortaklığına katlanmak yerine birbirlerine karşı sorumluluklarını özgürce kabullendikleri bir evlilik olurdu. bir çıkar ortaklığı olarak evlilik, ilgili tarafların alçalması anlamına gelir her zaman; ve öyle hain bir dünyadır ki bu, farkında olanlar bile kaçınamaz böyle bir alçalıştan. bu nedenle, ahlaksızlıktan uzak bir evliliğin ancak özel çıkarlarının peşinde koşmak zorunda olmayanlara, demek zenginlere özgü bir imkan olduğu söylenebilir. ne var ki sadece biçimsel, içi boş bir imkandır bu, çünkü çıkar peşinde koşmak tam da bu ayrıcalıklı kesimlerde bir ikinci doğa haline gelmiştir - mutluluk da dahil hiç bir ayrıcalığa tutunmaya çalışmazlardı eğer böyle olmasaydı"

Alıntı: Adorno, Minima Moralia, Metis Yayınları, Çev. Orhan Koçak-Ahmet Doğukan, S.31