endiseliperi

İstanbul Hatırası-
IKEA istilası için giriş yazısı- Sedergine
09 Temmuz 19.00- Filmler

Marka bağımlılığı derseniz, söyleyeceğim ilk şey Sedergine olur. Mide sorunları dışında her rahatsızlık için büyülü sözcüğümdür Sedergine. Ölmemi hızlandıran şey o sırada her nasılsa çevrede Sedergine’in bulunmaması olacaktır sanırım. Doğal olarak bu durum benden duyulacak son sözü de açığa vuruyor:)) Se... Se... :) Herkes düşünmüştür herhalde hayatın sonunu… son sözünü ya da intihar etsem son mektubuma neler yazardım gibi… hayır mı? Ben gençken çok düşündüm ve çok ayıp ama son mektuba yakışır yetkin, anlamlı, hayatın özü falan filan olabilecek tek bir cümle kuramadım. Ölürken görkemli duygulanımlar içinde olacağımız, kendiliğinden bir derviş hali kazanacağımız filan yalan galiba, hımm?... Hayatın film şeridi gibi gözünüzün önünden akması, unuttuğunuzu sandığınız ama kalbinizin köşesinde o ana kadar sabırla bekleyen, meğerse o güne kadar sevdiğiniz tek kişi oymuş ki onun adını fısıldamanız falan? Yani hayatın damıtılıp damıtılıp o son nefeste gerçeği açığa vuruşu da yalan değil mi, ha!?Değil mi!?:)) Şimdi gerçekten de öyle bir mektup yazılamazmış gibi geliyor. Ya da insanın Deniz Gezmiş ya da Mayakovski gibi son damlasına kadar ve samimiyetle hayata ve daha bir sürü şeye inanabilme kabiliyeti olan biri olması gerekir.

İki film izledim İstanbul’da, ikisi de ölümün kıyında dolaşıyordu. İkincisi, Mike Leigh’in bir filmiydi, Naked. Bir süre evsiz olup manik bir şekilde ortalıkta dolaşan bir adam, bir takım insanlarla ilişkiye giriyor ve hayat üzerine filan konuşuyorlar. Hayatın bir halt olmadığını ispatlamaya çalışıyor nefessiz bir hızla konuşarak. Kıyametin yaklaştığını filan. Bir genç kıza dedi ki, "ya hayatının en neşeli anını zaten yaşamışsan ve bundan sonra seni bekleyen sadece sıkıntı ve kederse?… " Kız dehşetle bakakaldı. Birinci filmin adı, Winter passing. Yönetmeni hatırlamıyorum. Ed Haris, karısı intihar etmiş yaşlı, alkolik bir yazar rolünde yine çok iyi. Salinger gibi gizleniyor o da. Gereksiz ilişkilere giren, uyuşturucu kullanan mutsuz kızı geliyor New York’tan. O da tiyatro oyuncusu. Evde yazarın eski öğrencisi var ve evi en domestik biçimde çekip çeviriyor. Bir de sorunlu bir müzisyen var, tamirat işlerini yapıp yazarı koruyan. Filmin başı fena değildi, sonra kız bu yumuşak dekorda daha uyumlu olmaya ve sorunlar da hızla “çözülmeye” başladı. Hegel mi söylemişti, insan samanlıkta ve sarayda ayrı düşünür, diye? Belki kitaplarla dolu o güzelim ev, yemekler pişen ocak, ütülenen çamaşırlar filan kızı kendiliğinden iyileştirmiştir. Hepimiz iyileşmek isteriz... Görkemli ağaçlara dayanmayı, perdelerin rüzgarda salınışını izlemeyi, İkea'dan aldığımız sırlı, yeşil o güzelim fincanın minicik kulpundan hayata tutunmayı...

İkea istilasını anlatamam bu girişten sonra. Zaten başım ağrımaya başladı ve şu Sedergine'e müthiş ihtiyacım var.

İyi geceler.