endiseliperi

KİTAP-ANI
Oyuncak ev (Siyah Ev*)-Furuğ

Anımsamak bir hançer gibi deşiyor ruhumu. Sözü geçiyor ve ben aklımı hep oyalıyorum kuytu yerlerden hortlamasın bazı sözcükler, duruşlar, bakışlar, diye. Çocuk, onu oturttuğum pencere pervazında, terbiyeli ve dalgın küçücük elleriyle kuru üzüm yiyor. Hemen önündeki parke sokakta toplaşan ve birazdan yan evde oturan yaşlı kadının vereceği yemeği bekleyen kedilere bakıyor. Tırnaklarımı yiyip, sigara içiyorum pencerenin diğer kanadında. Delirebileceğimi biliyorum. Ölmek istediğime eminim. Bunu düşünür düşünmez gidip çocuğa sarılıyorum, “seni ne kadar sevdiğimi biliyorsun, değil mi?” çocuk oyun sanıyor, benden kurtulup kollarını sonuna kadar açıyor, "bu kadaar" diyor. Gülüyorum.

Kesin karar vermiştim ayrılmaya, o abuk sabuk, yanlışlar, üzüntüler ve kavgalarla dolu evi terketmeye. Çok büyüktü ve konforluydu evimiz. En alt katta çocuğun bakıcısı yaşıyordu. Diğer iki katı paylaşmıştık. Baba-koca olarak, gittiğim o küçücük, kötü evde yaşayamayacağımı, bir çocukla tüm bu yaşamı idare edemeyeceğime inanıyordu. Nasılsa eve geri dönecektim. Büyük eve bir-kaç sokak mesafedeydi, "oyuncak ev" demiştim çocuğa. Bütün oyuncakları ortalıkta bırakacaktık ve elbette, sadece oyun oynayacaktık. Evin havası zehirliydi. Kokuyordu. Çok, çok üşüyordum. Havadan olmadığını biliyordum. Yalnızlar üşür, dedi baba-koca, Kafka’dan mütevellit bir duyarlılıkla. Sonra süslü, güzel yazılar yazdı, buna ilişkin. Herkes okudu. "Vay be!" dediler. Sonra korkulu rüyalarımı aldı, onlardan hikayeler yaptı. Sevgilisine ithaf etti; kitabın bir nüshasını da bana gönderdi, üzmek için.... Ah! erkekler, içim sıkılıyor. (Sözcükler bazen ne kadar çiğ. Hiç tarif etmez insanı, hayatı. Birine sözcükleri nedeniyle aşık oluruz. Başka bir kadın sözcüklerinden ölmüştür onun, nefretle.)

Çocuğu büyük eve, bakıcısına bırakıp, işe gidiyordum ve bazı akşamlar uyuyakalan çocuğu orada bırakıyordum. O akşamlar, artık, siyah evdi. Aklım, bedenim paramparça. Ne telefon vardı ne de bilgisayar. Evdeki sessizliğe, içimdeki boşluğa çığlık atmak istiyordum hep. Ruhum biraz yükselsin, şu nefes alamadığım hayatın dışına biraz olsun çıkabileyim diye sadece şiir okuyabiliyordum...
Sadece Furuğ.

gece gündüz neyin peşindeyim
bilmem ne isterim tanrım
neden yanan kalbim sönmüştür
ne arar benim yorgun bakışlarım
sığınıyorum sessiz bucaklara
tanıdık herkesten kaçıyorum
bakışlarım karanlıkta yüzüyor
hasta kalbimi dinliyorum

Ben Furuğ okudukça siyah evde, büyüdüm. Kadın oldum. Hayatın hoyratlığına karşı ne kadar narin olduğumuzu anladım ama dayanabileceğimi bildim. Baba-kocaya sonuna kadar direndim. Baba-koca, bir baba olarak gururlu "aferin" dedi. Koca olarak, “sana hiç yardım etmeyeceğim, madem ki bu kadar güçlüsün.”

Karanlık bir işaret olan varlığımın hepsi
kendinde tekrarlayarak seni
biteviye çiçeklenen gündoğumuna götürecektir
ben bu işaretle sana ah çektim, ah
ben bu işaretle seni
ağaca, suya ve ateşe bağladım.

Bülent bana Furuğ’un sonsuz günbatımı kitabını hediye ettiğinde 21 yaşında olmalıyım. Dünya küçük, ben güçlüydüm. Okuyordum ama sözcüklerin kalbine nüfus edemiyordum. Oysa Bülent aşıktı Furuğ’a. Ben, gülüyordum. Furuğ okurken yaşım 27’diydi. Tam zamanında açmıştım kitabı... Anlamıştım: Delirmeyebilirdim. Ölüm de o kadar güzel olmayabilir. Gülmüyordum artık öyle nehir gibi kendiliğinden, kaygısız.

Ve bu benim yalnız bir kadın
Soğuk mevsimin eşiğinde
Yeryüzünün kirli varlığını anlamanın başlangıcında
Göğün kederli ve yalın ümitsizliğinin
Ve bu çimentolu ellerin güçsüzlüğünün

“Ah” dedim “Arçil, ben seni o kadarcık sevmiyorum” Açıp uzun kollarımı kocaman
“bak seni ben bu kadar çok seviyorum.”




* Furuğ’un, İran’ın kuzeyindeki bir cüzzamlılar evinde çektiği ve tüm dünyada yankı bulan belgeselin adı.