endiseliperi

KİTAP ANI- ARI MAYA
İlk kitap... kör talih

Ablam kızının o kadar da kitap okumasını istemiyor; benim makus talihim ile kitaplarla haşır neşir olmam arasında bir bağ kurarak. "ben" diyor, "kızımın, mutlu olmasını istiyorum. Bu kadar basit." Eh, ona yanlış bir fikir içinde olduğunu söyleyemem. Hem aramızdaki saygılı mesafeyi korumak isterim; hem kimseyi bir fikrin doğruluğuna ya da yanlışlığına ikna edecek inancım, enerjim yok!

Her ne kadar genel görüşe göre kötü bir evlilik yapmış, daha sonra hiç sevmediğimi anladığım bir konuda eğitim almış, hazırlıksız çocuk yapıp feleğimin şaşmasına izin vermiş, kariyer yapmaya elverişli işyerlerinden eyvallahsızlığım yüzünden geri dönülmesi imkansız şekillerde ayrılmış... bütün kalelerim zaptedilmiş, bütün tersanelerime girilmiş, bütün ordularım dağıtılmış olsa da bahtsız filan değildim. Muhtemelen yine eleştirilecek korkunç bir hatanın içindeyimdir şöyle kapıdan çıkıp insanları dinleyecek olsam. Ama öyle değil.


Bazı kadınlar konuşur, tipim değil filan derler, erkekleri tasnif ederken. Benim tipim, kitap okuyan, zeki ve espri yeteneği gelişmiş bir erkek oldu her zaman. İlkeli, ahlaklı, alçakgönüllü olmalı, bir de. Küçük şeylere gönül indirmemeli. Mal varlığı olarak da kocaman kütüphanesi varsa, kalbim çarpmaya başlar, gözüm ondan başkasını görmez olur. Solcu olması da allahın emri... işte yakınım olan insanlara göre bu duraklarda heba olup gidiyorum:) Anneme, kafası çalışan bir erkekle beraber olmanın zor ve zaman zaman yıkıcı olduğunu ama gönlümden de başkasının geçemeyeceğini söylüyorum. Yere göğe koyamadığı kızının da bir o kadar geçimsiz, alıngan, huysuz olduğunu, hiçbir ilişkide bir tarafın %100 masum ya da hatalı olamayacağını. "Ben" diyor, "babanızı idare etmesini gayet iyi bildim." (Onlar birbirine hala aşık olan çiftlerden. Ona göre babam çok zeki, kendisi de bir ilişkiler uzmanı. Hiç de öyle değil bence.)


Buna göre, makus talihimin başlangıcı, Arı Maya kitabı. Ders sırasında okuyordum, kitabı öğretmenim vermişti. Şöyle bir endişe içindeydim: Dudağımı kıpırdatmadan ve satırı parmağımla takip etmeden okumalıyım. Doğru. Doğru ama ya öyle dümdüz sayfaya bakıp okursam ve öğretmenim benim okuduğumu düşünmezse! Onu kandırdığıma ilişkin bir fikre kapılırsa! Bir an bile olsa! Kitap bitince öğretmenim dedi ki, "bir daha dudaklarını kıpırdatma okurken, sonra parmağınla da takip etme artık. Okuma yazmayı iyice öğrendiniz, canıım."

Ah! Ah!


(Bu arada öğretmenimin ismi Bekir'di ve soyadında da Yıldırım vardı. İstanbul'a gelip Üsküdar'a yerleştiler. Şimdi orada yaşıyorlar. Bekir Bey ile ne zaman konuşsak, sevgili öğretmenim de şöyle bir aklımdan geçer. Bizim Bekir Bey'i Üsküdar'ın ahşap evlerinin önünde kedileri beslerken görür gibi olurum:)