endiseliperi

AN'LAR

BAKMA! BAKMA, BİRİ GÖRECEK.

Yıllar geçti üstünden. Biz tümden başka bir senaryodaydık. Tutkulu aşk hikayeleri geçmişimizdeydi. Çok kaybetmemiştim henüz; kimim kimsem de ölmemişti. Yüksek sesle atıp tutuyordum hayat hakkında, biliyorsun işte eski beni. Hayatın ne olduğunu anlamış da kendisinin sınırlarını fark etmiş bilgiç, ukala, alaycı. Süslü sözcüklerle konuşup durarak, müthiş hedefler koyarak önüne… neyse.

Bir grubun içindeydik ve bir grubun içinde olmanın tüm budalalıklarını yapıyorduk. Topluca hareket ediyorduk. Pazar kahvaltıları, alışverişe gitmeler, tüm günü oralarda yemeler… Biz, sen ve ben içindeydik grubun ama yine de gizli bir örgütün casusları gibiydik. Bazı seyrek gecelerde, onlar uyur, biz sabaha kadar konuşurduk; hiç hatırlamıyorum ki, neydi cümleler? Bazı lafları hiç dolandırmadan, doğrudan ettiğimizi, bazı konulara hiç dokunmadığımızı hatırlıyorum. Öyleyim, dediysem, bir taraftan da hep çok kederliydim; pes perdeden konuştuğum anlardan biliyorsun. Aslında çok yakın değildik birbirimize. Bir bakıma çok da yabancı sayılırdık, yine de bir şekilde sözcüklerimizin benzer tarafları vardı. Çok konuşmaya, anlatmaya gelmeyeceğini de biliyorduk bazı şeyleri. Hem çok yakın hem çok, çok uzaktık işte. Görünce kucaklamak istediğin insanlar vardır, öyle değildik. Başımın bir hareketiyle selam verirdim, o kadar. Sen onu da vermez, antrede başladığın bir cümleye salonda devam eder, kapıyı açanla gülüşür ve salonu şöyle bir tarar; kim nerede, hangi halde bakıverirdin, o kadar. Hoşgeldin demek için bile dokunmazdık. Seksüel bir gerilim yüzünden de değildi bu. Dokunmazdık işte. Birbirimizin oralarda olduğunu görünce içimiz rahatlardı, ama çok da ilgilenmez gibiydik. Bilmiyorum ki başkalarıyla, birbirimiz için mi konuşuyorduk? Öyle de değildi galiba. Ben başka alemlerdeydim çokça. Başka başka gruplarım vardı ve başka başka hallerim. Ve bazı hallerim hiç üstüne vazife değilken bile çok sinirlendiriyormuş seni:) O zamanlar mı başladı yavaşça, gizlice içimizde kök salmaya birbirimizin varlığı? Sevgili olup ayrıldığımız bir sefer, bensiz bir dünyayı nasıl düşünebiliyorsun, anlamıyorum, demiştin, nasıl yapabiliyorsun bunu? Tutkuyla falan da alakalı değil bu, birbirimizin kanında akmaya başlamıştık nasıl olduysa.

Yoksa o andan, mutfakta olan o şeyden sonra mı yola çıktı yazgı, bilmiyorum. Doğumgünündü, grupla birlikteydik. Dışarıda yemiştik. Caz dinleyecek bir yer aramış bulamamış, eve dönmüştük, çünkü sürpriz bir parti hazırlamıştık sana. Bir sürü hediye filan almıştık. Ben mutfakta, sana sürpriz olacak pasta hazırlıkları içindeydim ve aralarında, o zamanlar sevdiğimiz insanların da olduğu grup seni oyalıyordu. Bir anda kapıda belirmiş, eşikte durmuştun. Ben telaşla, kahkahalarla, dilime sökün eden milyonlarca sözcükle seni mutfaktan kovmak için dönmüş, yalvararak, iki elimle omuzlarından ittirmeye çalışmıştım.Benim onca sözcüğüme hacmimin onca hareketine karşılık hiç, hiç kıpırdamamıştın. Bir milim bile oynamamıştın yerinden. Ait olduğumuz gizli örgütü sezdirir gibi susuyor, tam gözlerimin içine bakıyordun. Kahkaha sesleri, müzik, telaş bir anda solup gitmişti. Sadece bir an, sonra dönüp gitmiştin. Mumları yakmayı başarıp, pastayı getirmiştim salona, curcunayla. Hiç o anı ima etmedik birbirimize.

Üzerinden yıllar geçtikten sonra sevgili olduk, defalarca ayrıldık bir araya geldik ve daha bir sürü olay oldu. Geçenlerde aklıma geldi de sordum. Hiç ummazdım hatırlayacağını. Okuduğun belgeden başını kaldırmadan ve beni fazla yormadan, hatırladığını söyledin. Bana bakmadın. Hala itiraf etmiyorsun aslında benden ilk gördüğün andan beri hoşlandığını, yıllarca, sessizce izlediğini. Evet, evet sen susabilirsin ama, biliyorum, öyleydi işte.