endiseliperi

Tina işbaşında!


Sabah 6.30'da, çocuklar gözlerini açmaya çalışıp kahvaltıya başladıklarında, Tina da sahnedeki yerini alıyor.

Peter Pan'daki çocukların bakıcısı köpek Nena (?) gibi, dikkatli, meraklı, tabakta bırakılmış bir salam parçası ummak dışında çıkarsız bakışlarla çocukları gözlüyor.

Değil mi, Tina?

Tina, 15 gündür keyifsiz, Bekir Bey. Kucağımıza pek gelmiyor. Gece, Arçil'in battaniyesinin üstünde yatıyor. Ben pek oturamadığım için gün içinde, kucağıma şöyle bir uğrayıp, kalkacağımı hissettiği zaman da umursamaz fırlayıp, bir yastığın üstünde arkasını dönüp oturuyor. Küsüyor. Azıcık tüy dökmeye başladı. Bonnie'nin kokteyl mamasını, Whiskas'ın biftekli kuru mamasına göre daha çok sevdi. Ben de ondan veriyorum, ama vitamin değeri düşük mü, o nedenle mi tüy dökmeye başladı bilmiyorum. Bunun dışında Tina cephesinde her şey yolunda.

Çocuklar, kahvaltının sonuna doğru uyanıp rüyalarını anlatmaya bile başlıyorlar. Kahvaltı sonrası bir telaş başlıyor, banyo sırası, giysiler, düğmeler, bağcıklar, çantalar... Bora bazı günler kahvaltıya geliyor. Karmaşaya katkısı sesiyle oluyor, sessizlik bir anda bitiyor. Durgun suya düşen yağmur damlaları gibi sözcükler, sözcükler, sözcükler... Kapıyı arkalarından kapattığım anda kesiliyor.

Tina, kaloriferin üstünde, bir meselesi varmış gibi dışarıya dalıp gidiyor. Ben yatakları yapıyorum. Konuşmuyoruz.

Elif, birazdan Bach dinleyeceğim. Asabım bozuk değil artık. Ben de piyano dinlemeyi severim. (Müzmin Anonim Bey sevmez ve neden sevmediğini çok güzel açıklar. Ben, insanların, onları farklı ve biricik yapan, diğer fikirleri ve karakter özellikleri ile tutarlı ve kararlı açıklamalarını seviyorum. Fikrinin benim fikrimle uyumla olması önceliğim değil. Beni heyecanlandıran aynı fikirde olmak da değil. Bazı insanların hiç bir ortak noktamız olmamasına rağmen varolması hayatı renkli, sevimli, hoş yapan bir şey. O yorumu bulmak için baktım Metin Bey'in sitesine ama bulamadım. Ben kendi sitesindeki Müzmin Bey'i değil de Metin Bey'e konuk olmuş Müzmin Bey'in sohbetine bayılırım. Elif, bunu size yakın tarihler arasında ikiniz de piyano hakkında fikrinizi söylediğiniz için yazıyorum. Sizin de Müzmin Bey ile kuru gürültüye pabuç bırakmamak, net ve dürüst olmak, huysuzluğunuzun kendinize hep," insanları mı kırsam acaba kendimi mi" sorusunu sordurtması vs nedeniyle bir de, sanırım.)

Düşündüğüm şu şimdi ve birkaç gündür: Zihnimde bir sarkaç iki ayrı fikir arasında sallanıp duruyor. Bazen evde yaşamaktan bunalıyorum; dışarda olmak, işe gitmek istiyorum. Orasının da başka bir ezbere dönüşeceğini biliyorum, ama yine de tek isteğim bu oluyor. Bu durumda eve bir sürü yardımcının gelip gitmesi gerek ki evde yabancı birilerinin olması beni inanılmaz huzursuz ediyor. Sonra birbirimizi daha az göreceğiz, diye düşünüyorum. Ev böyle dilediğim gibi derli toplu olmayacak, yemekler bu kadar güzel ve sağlıklı pişmeyecek... çocukların ihmal edilen meyve tabakları beni dehşete düşürmeyecek!... Hiç öyle pimpirikli biri olmamama rağmen, asabım bozuksa bu noktalara kadar geliyorum. İnsanın daha kaliteli üretim biçimlerini denemesinin çok tatmin edici olduğunu düşünüyorum bir taraftan da. Akşam Bora, bir mesleğe yönelik onca eğitim aldıktan sonra o mesleği yapmamanın tuhaf olduğunu söyledi. Hukuk konusunda o kadar kararlı bir istekte bulunup, okuyup, sonra hiç dönmemecesine ondan nefret etmek gerçekten bir boşunalık, affedilmez bir savurganlık gibi. "Sen 'mesleği' sevmiyorsun" dedi. "Reklamcılığı seviyorum, eskiden gazetede yazı yazdığım dönemlerde de mutluydum" dedim. Lafı uzatmadı, ama reklamcılardan hoşlanmadığını, gazeteye haftada bir yazı göndermeyi de meslekten saymadığını biliyorum.

Neyse. Tina yok ortalıkta. Gidip baktım, yatağın benim olan kısmında dertop olmuş, sımsıcak, derin derin uyuyor. Acaba, diyorum, ben bu aralar hasta olduğum için mi huzursuz oldu Tina? Sonra güldüm bu romantik fikre. Öyle olmadığına eminim.