karadeniz hikayesi beş (uzungöl)

çarşamba’dan trabzon’a kadar ne vardır? aralarında perşembe’nin de olduğu bir dolu yer. hızla geçtik. neden? Bir benzincide durup, uyuduk, uzungöl’e gideceğiz ve bu uyku zamanını telafi etmemiz gerek. ancak, gidecek olanlar için önemli duyuru: karadeniz’de trafik buradan itibaren tuhaflaşır. siz saatte 140 ile giderken otobanda bir adamı sakince karşıya geçerken görürsünüz. dehşete kapılır, kornaya basar, camdan ellerinizi çıkarıp çekil, çekil diye bağırırsınız. siz yavaşlamaya çalışır ve ona vurmamayı nasıl beceriririm diye saniyenin onda birinde akıl yürütürken, o size bakar ve kanınızı donduran bir şekilde gülümser. evet, başımıza birkaç kere geldi ve araştırdık ki karadeniz bu açıdan da ünlü bir yermiş. gerçekten. bora’ya kalırsa karadenizliler çok gururlu oldukları için kaçarcasına geçmiyorlar karşıya. yayaya saygı bekliyorlar. bilemiyorum. tuhaf.

başlıyorum, hızla geçeceğiz buraları:

çarşamba, samsun’un bir ilçesi. sel alır belki ve haftanın bir günü olsa bence ona en çok sarı yakışır. kendimi en çok çarşambaları yalnız hissederdim eskiden. artık hissetmiyorum.

terme...

ünye, fatsa - bora yavaş geçti buraları. gençken, ünyeli bir arkadaşı ile gelmiş. hiç ama hiç bir yeri hatırlamıyorum, dedi. canı sıkıldı. ünye ve fatsa benim çocukluğumda solcu yerler diye öyle uzaktan sevilen yerlerdi. çok sonra bir fatsalı arkadaşım olmuştu. bana siyah beyaz bir fotoğraf göstermişti. yanyana neşeli delikanlılar vardı. bu fotoğraftan bir tek ben kaldım, hepsi öldü, demişti.

perşembe, ordu ilinin bir ilçesi. hızla geçerken bile evet, şirindi. sevdiğimiz gün. koygun renkler yakışır. petrol mavisi, kahverengiye yakın erguvan… sabah uyandığımda eğer perşembe ise, bugün değişik bir şey olabilir, derim. olmazsa şaşırırım.
ordu, fena bir şehir değil. sevimli. (reha’nın memleketi. yaylalarını, neşeli, gürültücü, yemeğe, içkiye meraklı akrabalarını anlata anlata bitiremezdi. yeni evlendiğimizde kocaman bir türkiye haritasının yukarıda ordu aşağıda adana’yı alan bölümünü çerçeveletip evin girişine asmıştı. en kenarından geçerken ve uzaktan bakarken şehre ve bir dolu anıya, biraz hüzünlendim. buralardan dönüşte de geçtik ve bora bu sefer bir turizm ofisine uğradı, harita ve bilgi aldı ve dilersem boztepe’ye, reha’nın köyüne çıkabileceğimizi söyledi. istemedim. gerçekten çok nazik bulduğum daveti için ne kadar teşekkür etsem az.)

size şimdi sorsam ki türkiye’nin en uzun tüneli hangisidir, diye, çalışkan öğrenciler gibi atılır, bolu tüneli dersiniz. Hayır efendim, değil. türkiye’nin en uzun tüneli, ordu’da nefise akçelik tüneli. tam 3820 metre. İnanmıyorsanız ordu’ya gittiğinizde tünele girişte uyarı levhasında yazdığı gibi radyonuzu açın ve tünel hakkındaki bilgileri kendi kulağınızla dinleyin. böyle yani.

devam ediyoruz.

gülyalı
piraziz – ne güzel bir isim. diğer ismi de abdal. o da güzel:)
bulancak
giresun – hızla geçtik, yemyeşil bir şehir. gelirken de giderken de elimdeki ekşi sözlük notlarından okudum bora’ya: kızları güzelmiş. modaya uygun filan giyinirlermiş. ismini rumca kyras’tan alırmış ama hiç kiraz ağacı yokmuş. çotanak diyarıymış. yani, fındık.
keşap
espiye
tirebolu- buradan geçerken serhan’ın kız arkadaşı figen’i düşündüm. izmir tire ile karıştırmıştı burayı. dönüşte burada, plajında çay içmiştik. güzel bir yer.
görele
eynesil
beşikdüzü
vakfıkebir – evet gözünüzde kocaman bir ekmek canlandı, değil mi? benim de öyle. ekmek aldık ama buradan değil.
çarşıbaşı
akçaabat- burasının bir efsane olarak nitelendireceğim köftesini size dönüş yolculuğunda anlatacağım. yine gitsem karadeniz’e, ne yapar eder akçaabat’tan geçelim, derim. yemeğe düşkün biri bile sayılmam. o derece yani.

uzungöl’e yaklaştık…

trabzon – trabzon diyince hüzünlü güzel denizini görmeyi engelleyen çirkin otoban bariyerlerini ve batan güneşi hatırlayacağım. o upuzun ve dağınık yerleşmiş şehri değil. trabzon çıkışında saat artık epey geç, 20.00 olmuştu. uzungöl hakkındaki yanlış bilgilerim yüzünden aç kalabiliriz diye düşündüm. yolda, bizim eski mahalle bakkallarına benzeyen bir bakkaldan peynir, kaşar, karpuz, domates, ekmek aldık. yer filan bulamazsak diye de bagajdaki çadırı kurarız, diye hesap ettim. ben kendi kendime düşündüm bunları, yoksa bora uzungöl’ün nasıl bir yer olduğunu biliyormuş. of’tan sapıp kapkaranlık ve uzungöl’e yaklaştıkça mıcır dolu yollardan yorgun ve aç geçip, nihayet geldik.

hani hep gördüğümüz şu sakin uzungöl fotoğrafı var ya, ben uzungöl’ü hepi topu o kadar sanırdım. oysa o kandırmaca bir cennet fotoğrafı, cehennem diğer tarafta. ben bir ıssızlık, sükunet bekliyordum. müthiş bir kalabalık, gürültü ile karşılaştık. sağda solda arap turistler, kalabalık bir şekilde, bağıra çağıra dolaşıyorlar. her yerde arapça plakalı jipler. çorçocuk, kalabalık bir şamata. her yerde plazma tv var ve hepsi açık. bir yerden deliler gibi bir müzik sesi geliyor. kapı aralığından gördük ki daracık yerde, ter içinde horon tepen bir sürü insan… elimizdeki kitaba göre odası olan bir pansiyon bulduk ama karanlık yolda ilerleyince göreceğimiz pansiyona bizi götüreceğini söyleyen ve bir taraftan da mısır kızartan adam, bir minibüs dolusu çorlu çocuklu aile oda sorunca onlarla ilgilenmeye başladı. inan kardeşler’e girdik, yer yokmuş. bir iki yere daha sorduk. sıkıcı, sıkıntı verici her yer. üstelik yer yok. bora’nın asabı acayip bozulmuştu, arabada yatalım, dedi. ben oda bulsam bile yatmam bunların otelinde, diye diretti.

yemek için nispeten sakin olan fındıkoğlu pansiyon’un bahçesine geçtik. yöresel yemek yok. ben sebzeden vazgeçtim, pilav yemek istedim hiç değilse, ama yoktu. çorba, köfte, salata vs. garson çocuğa yer var mı pansiyonda diye sordum. aa hayret, varmış. kaç para dedim, geceliği 60, dedi. kahvaltı dahil değilmiş. ben yorgundum, bora da o berbat yolda gelirken çok yorulmuştu zaten. tamam, dedik. yemekten sonra odaya çıktık. tüm binalar gibi burası da ahşap. bu iyi. ama kokuyordu. neydi koku, bilemedim. odaya girdik. küçücüktü. yaldır yaldır parlayan kıpkızıl bir halı, fosforlu yeşilden fırfırlı bir yatak. beyaz dantelli bir perde. banyoda plastik terlikler, dandik bir duş. rezervuarı bozuk, dedi bora ki en nefret ettiği şey bozuk rezervuardır ( ben karşıda otururken bana geldiğinde, sinir olurmuş rezervuarım su akıtıyor diye. yok söylemezdi o zaman. çaydanlığımın kulpu kırılmıştı da bir süre çaydanlık almamıştım. onunla da dalga geçer hala. insan çalışırken hiç vakir bulamıyor ki evle ilgilenmeye. neyse.)

yorulmuşuz, bir güzel uyuduk.

sabah aşağıya indik. lokanta henüz açılmamış. gölün çevresini dolaştık. çok güzel. 1090 metre yukardayız. ormanlarla kaplı bir vadi burası. ağaçlar çok ama çok nefis. yemyeşil. insan kucaklamak istiyor. holdizon nehrinin önüne yığılan kayalar sayesinde oluşmuş bu göl. bora tetkik etti ki yer yer kuruma var:P

balık avlamak yasaktır yazan, tabelaya kızdık. sandık ki lokantacılar kendileri tutup satmak istiyor illa ki. garsonumuz açıkladı daha sonra. değilmiş. göldeki kırmızı benekli alabalıklar çok kıymetliymiş. bazı balıkçılar av kurallarına uymadan tutup kilosu 50-60 ytle ye satıyorlarmış. yasaklanmış o yüzden. ileride bir su bentinin üzerinde biri, pantolonunun paçalarını sıyırmış, ağzında sigara balık tutuyordu. yürüyüş boyunca bora hiddetli hiddetli söylendi ve elleri arkada dolaşırken çok yararlı önerilerde bulundu:) şöyle ki: buraya araba girişi yasak olmalı, dedi. görüntü kirliliği yarattığı için. tabelalar da ağaçtan yapılmalı. sonra, her yerleşim birimine girerken içerdeki kişi sayısını gösteren elektronik tabelalar olmalı, dedi. sanırım bunu, eğer bir yer çok kalabalıksa oraya hiç girmemek için istedi:) ben hak verdim ne söylediyse. çok yaratıcı.

döndük. akşam olduğu gibi, tv sonuna kadar açık. bora doğrudan gidip kapattı. kahvaltımız geldi. nefis. uzun uzun kahvaltı ettik. fotoğrafları laptop’a yükledik.





neden, dedim garsona, ben yine dayanamayıp, türk turistlere hiç itibar edilmiyor burada? çünkü arap turistler arasında çok popülermiş uzungöl ve çok para bırakıyormuş araplar. türk turistlere gerek kalmıyormuş. hesabı kestik. yandaki hediyelik eşya dükkanını dolaştık. bir sürü ıvır zıvır satılıyor. ilginç bir şey yok. bir bıçak aldık. çok keskin. evet, yolculuğumuz sırasında kullanmak zorunda kalacaktım bu bıçağı. bir akşam vakti, ayder yaylasında, loş bir otel odasında… dırırırnınnnn...

:)

tamam odası pek matah değildi ama kahvaltısı ve çorbası güzeldi. Ayrıca, al birini vur ötekini, ne yapacaksınız. buyrun:

fındıkoğlu pansiyon
Yenimahalle uzungöl çaykara/trabzon
0462 656 64 57



bu kısa klibi uzungöl'ün aslında insanlar olmadan hiç de fena olmayan mimari yapısını görün diye yükledim. ayrıca artık dikkat ettiyseniz müzik de ekleyebiliyorum sessiz görüntülere. müzik, hatzidakis'ten.