karadeniz hikayesi dört (sinop-samsun)

05.08.2007
sinop’a geri dönüyoruz. ben önceki akşam içten içe kızmıştım sinop’a, biliyorsunuz. iki kişiyi bile kabul edemeyecek kadar tıklım tıklım oluşu ve konuksevmezliğinden ötürü ve işte basıp gidelim istiyordum derhal. sanırım biraz kindar biriyim. reha'nın diğer eşleri, arçil'in ilkokul öğretmeni sinoplu. hep çok nefis bir yer diye bahsederlerdi sinop'tan. diyojen de sinoplu’ymuş. ama komik olan şu ki, böyle bir düşünürün babası, sahte para basınca tüm sülalesiyle yunanistan’a sürülen bir kuyumcu:)

geldik. o iğne düşmez sokaklar buralar mıydı? pazar sabahı ve kimsecikler yok sinop’ta. onu affedelim diye kendini sadece bize tahsis etmiş:) görelim bakalım sinop hapishanesi’ni dedik. surların içinde önce çocuk ıslahevini dolaştık. hiç eşya yok. bu kötü. daracık karanlık odalar, koridorlar, lekeli duvarlar çok kederli. sessiz dolaştık. duvarlarda birbirini sevenler adlarını yazmışlar yine. neden bir insan çocuk çığlıklarının işlediği bir duvara aşkını yazar ki! bu kadar çok seviyorsanız birbirinizi dünyanın daha güzel, daha yaşanılır bir yer olması gerekmez miydi? sumela’da da gördük aynı şeyi. sevgi içinde olmanızın dünyaya hiçbir katkısı yok, üstelik kirletiyor, bozuyorsunuz da. sevmeyin birbirinizi! sevgiyle incelmiş biri, insanların ibadetlerinin bir parçası olan bir mozaiğin üstüne o kötü el yazısıyla kazımaz sevdiğinin adını. gene asabım bozuldu. neyse.

eskiden kale olan sonra hapishane olarak “hizmet veren” binayı dolaştık. aslında eski gardiyan yeni rehber akif şahin dolaştırıyormuş ama biz gittiğimizde yoktu. sonra bir erkek güruhunu dolaştırırken gördük, takılmadık. zaten ne anlatacak ki, içinde hiçbir şey yok odalardan başka. siz giderseniz bulun ama onu, daha iyi olur. Bizim biraz asabımız bozuktu da kimseye tahammül edemezdik. avluda eskiden kalma bir minibüs görünce bora’nın keyfi yerine geldi. üstüne çıktı, içine girdi, poz verdi. ben de fotoğrafını çektim.

evliya çelebi 1640 yılında sinop’tan, hapishaneden bahsederken gene abartmış: “dev gibi gardiyanlar, kolları demir parmaklıklara bağlı ve her birinin bıyığından 10 adam asılır nice azılı mahkumları vardır. burçları da gardiyanlar ejderha gibi dolaşır. tanrı korusun mahkum kaçırtmak değil kuş bile uçurtmazlar.” çok da haksız sayılmazmış gerçi, arnavut halil 15 sene mahkumiyetle gelmiş ama içerde 8 kişiyi katletmiş. izmirli nazif 115, kurt haydut 150 seneye mahkum. Iyk!

14-18 harbi sırasında subay yakup cemil emrinde, bu azılı katillerden huduttan düşman toprağına girerek orada çete harbi yapıp düşmanı içerden vuracak bir alay teşkil edildiğini okuyunca bora müthiş bir film senaryosu olur bundan, neden yapılmıyor, diye hiddetlendi:) elbette düşünce suçlusu bir sürü ünlü yazarımız da sinop hapishanesini ziyaret etmiş.

yakındı, pervane medresesine gittik sonra. cami içinde formika çerçeveli kötü duvar saatleri, çirkin iskemleler… karşı taraf da ıvır zıvır hediyelikler satılıyordu.

ağaç oymacılığı çok gelişmiş sinop’ta. maket gemi dükkanları var. bora çok sever ama kaba saba buldu biraz. (huysuzluğumuz hala üstümüzde:) eğer siz giderseniz merkezde göreceksiniz zaten ayhan kotra maket gemi dükkanını.

sinop’un güzel olduğunu en azından çevresinde daha sakin, doğaya yakın hoş görüntüleri olduğunu biliyorduk ama sinop için bu kadar mesai yeter, dedik. hava da sıcaktı zaten. atladık arabaya gene gerze’ye doğru yol aldık. benzin almak için bize yardım eden tutkunlar petrol’e kadar bastık gaza. Saat 11.00, 60616 km. deyiz. 100 ytl’lik benzinimizi aldık.

30 km sonra yakakent’e geldik. çam ağaçları ile dolu bir yer. çamgölü adında bir yeri var. Bungalovların da olduğu çamlı bir tepe. tesisler var. göl nerede diye soruyoruz, kurudu, yanıtını alıyoruz. zaten kıyıda tozlu, çirkin, güzelliği mahvedecek bir yol çalışması var. devam ediyoruz.

ben çocukken bafra sigarası vardı, hala var mı, bilmiyorum. bu ismi severim. ama şehir eski ve yorgun ve tozlu sanki. yerlilere bafra burnu’nda kızılırmak’ın denize döküldüğü yeri soruyoruz, hani batık varmış, dalma meraklıları gelip dalıyormuş, orayı görmek istiyoruz, diyoruz, kimse bilemiyor. yüzümüze zavallı, aptal turistlermişiz gibi bakıyorlar. boşverdik. ünlü bafra pidesinden yiyelim diye pideci aradık. bulamadık. pideyi samsun’da yiyeceğiz artık... hem de hayatımızda yediğimiz pidenin en güzelini.

samsun, ara sokakları da işleyen kocaman caddeleri ile pazar günü olmasına rağmen capcanlı bir şehir. yalnız haritaya bakıp dersiniz ki samsun bir liman şehridir, atatürk de buraya gemi ile gelmişti zaten… hayır. samsun’a girdiğinizde denizi unutuyorsunuz, nerede olduğunu bile bilmiyorsunuz. neden? çünkü kıyıda cadde, onun da kıyısında devasa devlet işletmeleri var. deniz işte oradan sonra. yok, görmüyorsunuz. elimizdeki gezi kitabına göre lokanta konusunda gene çuvalladık ama karnımız acıkmıştı ve pide yemek istiyorduk, yiyecektik!

bora kitaba göre gitmeyi boşverip, mısır çarşısı adında bir baharatçıya girdi. sahibi telefonla konuşuyordu, iyi bir pideci arıyoruz, dedi. adam günü bu soruyu cevaplamakla geçiyormuş gibi anında, dölapi dedi. yolu da güzelce tarif etti. sonra da telefon konuşmasına devam etti. hayran kaldım pratikliğine. gittik. normal bir yer. içerde 3 orta yaşlı izmirli hanım da bir turla gelmişler. aman ne leziz pideleriniz diye övgü yağmuruna tutuyorlardı garsonu. sevindik. bir kapalı kıymalı, bir de özel dölapi pidesi söyledik. bu kadar nefis olabilir bir pide. Hiç kokmuyor, ağır değil. durun, üstünde dölapi olan bir ıslak mendil olacaktı, oradan size adresini de yazayım, giderseniz orada yiyin muhakkak. yeni karamürsel’in karşısında, bulursunuz.

dölapi
gazi cad. no:65 samsun
0362 431 15 87

balkaymak dondurması ünlüymüş. ondan alıp otomobile doğru yürüdük. 15.00’ de yola düştük. Bundan sonra sık sık karşılaşacağımız tünellerden biri olan eynesil tüneli’nden çıktığımız anda, yağmur başladı. yaşasın; karadeniz’e gelme nedenimiz bu kış yağmayıp kendini özleten yağmur değil miydi? Evet, oydu. Hadi bakalım, doğu karadeniz muhteşem olacak demektir bu.