günlük: yağmurda ağva

bora bakmış ki yağmur yağıyor, yollara düştük yine bunun üzerine:) yağmur, yağmurda orman, yağmurda kasaba hep sevdiği şeyler. dün gece yağmur yağınca yaptığı kısa gezinti, sabah da yağmurla uyanınca biraz olsun neşelendi. yoksa hep sıkıntılı, hep üzgün bugünlerde. aklı hep bir şeylerle meşgul. olanlarla, olması gerekenler arasındaki sıkıntılar onu bunaltıyor. kadıköy çarşısına gidip güzel ekmekler, organik domates, salatalık, şık kutusunda kocaman tereyağı, sucuk alıp geldi. öncesinde çayı da demlemiş.

ben de masayı ufak ufak hazırlamaya başlamıştım. masa dedim de, dün ikea'dan masa ve dört sandalye aldık, çizgi roman kitaplığının önüne koyduk. öyle ha deyince olmuyor ikea'dan bir şey alınca. küçük küçük parçaları yap boz gibi birleştirmek gerekiyor. bayağı uğraştık, bir ara bora gömleğini filan çıkarıp atletle kaldı, dişlerinin arasında vidalar filan, çok yakıştı. keşke marangoz olsaydı içimizden biri. ya da terzi. ya da saat tamircisi olsaydı mesela bora da, küçük, loş dükkanına sefertasında taze fasulye götürseydim. bora geçen gün dedi ki, ilerde küçük bir kitapçı dükkanımız olsa keşke. ben gelecekteki kendimi görmekten bunca uzaklaşmışken öyle hoşuma gitti ki bu hayal. hiç sıkılır mıyım acaba, bir müşteriye aldığı kitabı açıklamaktan, onu okuyorsa, önce şunu, sonra da bunu okuması gerektiğini söylemekten, ya da efendim, o kitabı yazın okuyun, o kitap sanki yazın okunur da, şu kitabı okumak çok zevkli olur, çünkü çok nefis bir yağmur tasviri var bu kitapta, demekten. belki sinir bozucu bulurdu beni müşteriler. bir gelen bir daha gelmezdi:)

kahvaltımızı yapıp, arçil'i de dersaneye bırakınca çıktık yola. gri gökyüzü kurşuni bulutlarla çok dramatikti. biz ne zaman şile-ağva taraflarına gitsek queen dinliyoruz. bir ara john lennon'da dinledik: i am losing you.





burç fm diye bir radyo rastgeldi bir ara, prof. ümit meriç, sert, kesin, tutkulu ama mübalağaya kaçan ağdalı sözcüklerle istanbul'u anlattı. kadın sesiyle bunca mübalağa, bunca tutku, bunca sözcük hoş da, bir erkek sesi olsaydı sıkıcı olurdu. taşralılıktan mı nedir, çok konuşan, konuşmaması gereken yerde erkekçe susmak varken konuşan erkeklerden pek hoşlanmam. küçük bir dükkanı olan bir saatçi asla çok konuşmaz. bora da çok konuşmaz. saat tamircisi olmak yakışırdı ona. büyük bir reklam ajansında metin yazarıydım bir ara, oturmuş geyik yapıyorduk galiba. çok sevdiğim bir iş arkadaşı, saat tamircisiydi babam, dedi. bu cümle o yüksek volümlü, kahkaha dolu sözcükleri üfler gibi dağıttı sanki. sessiz, sakin, öyle hoş, asılı kalakaldı havada. geyik sulu sepken devam etti sonra. bir kaç gün sonra sordum babasını tekrar, ama o da anlamıştı, iş yerindeki kompartıman bizim hayatımızın lokomotifine çok uzaktır.

dağıttım sohbeti. teke köyüne yaklaşırken iri yağmur taneleri düşmeye başladı ön cama. köy kahvesinde durup çay içelim, dedik. kahvenin sahibi, kahveden, biz tepedeyken yağan yağmuru izlemiş, yağmur bizimle gelmiş köye. çay kötüydü, kahvenin sahibi de çok tüccar dilli bir adam. arsa filan da satıyormuş; ilgilenirsek, elinde şahane arsalar varmış, filan.

arabaya binip, arsayı görmeye gittik. yağmurun altında, çıkıp yürüdük biraz. ormanın kenarındaydı arsa, fena değildi. ama bora, oturma odasından göreceğim büyük bir ağacı olsun hiç değilse, uzaktaki ağacı ben ne yapayım, dedi. hem arsayı da dar buldu. o istiyor ki, mümkünse kare olsun.

kahveci bize telefonunu verdi, bizimkileri de aldı, çok sık araşalım, dedi. ağva'ya devam ettik. ırmak kıyısından deniz fenerine yürüdük. pek insan yoktu ve insan o zaman ağva'nın ne güzel bir yer olduğunu anlıyor. yazın, kalabalıkta gittiğimiz zamanlarda pek hoşuma gitmez ağva.

ırmak kıyısındaki çay bahçesinde çay içtik. daha iyiydi. dönüşte bir kamp yeri gördük; çadır kurulabiliyormuş. bahçesinde yeşil, büyük ahşap masalar, sıralar ve büyük ağaçlar vardı. çocuklarla gelsek, çadırda kalsak hoşlarına gider, diye düşünüp kartlarını aldık.

ağva'ya her gidişimizde yaptığımız gibi yemeği gizli bahçe'de yedik. garson çocuk acar bir şeydi. daha yemekler bitmeden tabakları toplama telaşındaydı. yağmur varken kurbağalar hiç ötmüyor da azıcık kesilsin başlıyorlardı vıraklamaya.

kalkıp döndük sonra. arabada beni iyice uyku bastırdı. eve geldiğimizde arçil dersaneden, atakan annesinden dönmüştü. bora uyurken çamaşırları astım. fotoğrafları yükledim.

bora uyanınca işe gitti. ben de bunları yazdım. conrad mı okusam, gazete mi, kubrick mi izlesem, sıradan bir vizyon filmi mi karar veremedim.

yağmur yarın da devam edecekmiş.

not: fotoğrafların üstündeki tarih yanlış, farkedeceğiniz üzere.