günlük: atakuş çok yaşa ve daha neler neler!

Kırmızı

Yemek yapmayı hiç bilmezdim. Uzun süre de yapmam gerekmedi. Aç kalmayacak kadar ve lezzeti şansa kalmış yapabildiğim yemek sayısı zamanla arttı. Yemek yapmayı ben Hatice ile öğrendim. Hatice’nin sofraları kadar, yemekle birlikte sunduğu zarif karakteri de çok hoşuma gidiyordu. Yemek dolayımında bir geleneği de sürdürüyordu ve onu izlemek, şu hızlı, birbirine dönüşen, birbirine tahvil edilen, keşmekeş, karmakarışık dünyada sakin, sade güzel bir şeydi. Bora ile yaşarken ben bir evin hanımı oldum. Her ne kadar bu bana zor geldiyse de tepki duydumsa da, daha ilk günden böyle oldu bu ve ben de ne kadar hazırmışım ki içten içe bir evin hanımı olmak konusundaki tüm önyargılarımı bıraktım. Yemek yapmayı, dikiş dikmeyi istemeyi, bir evi düzenlemeyi, temiz tutmayı önemsedim. Bunların hiç birinin, kafası çalışan okur yazar bir insanın kişiliğine halel getirmediğini öğrendim. Hayalim, Hatice gibi sofralar kurmak ve eğer mümkün olursa onun gibi bir blog hazırlamaktı. Evet, yapmak istediğim şey bir yemek bloğu yazarak, o sırada yemek yapmayı iyice öğrenmekti.

Şimdi fena yemek yapmıyorum, iyice de pratikleştim bu konuda. Ancak, en sıradan, günlük sofrayı kurarken bile içimde hala yemeğin fiyasko olduğu endişesini yaşarım. Yemek yapmak asla ezberlenmiş, kanıksanmış bir eyleme dönüşmedi. Her gün her yemek masasında ilk lokmayı alanların yüzlerine bakarım; “Nasıl olmuş? Çabuk, çabuk... Nasıl olmuş!” Bora yalandan ya da incelik olsun diye iltifat eden biri olmadığı için onun tutumlu övgüleriyle artık fena da yemek yapmadığımı biliyorum. Hatta bora bazen annesi kadar güzel yemek yaptığımı söyler ki, bu konuda duyulabilecek en büyük iltifattır. Yaşasın!

Dün bütün günüm mutfakta yemek yapmakla geçti. Atakuş’un pazartesi olan doğumgününü dün kutlayacaktık ve babaanne ile büyükbaba da davetliydi, ki biliyorsunuz, onlar gelecekse gün neredeyse panik sınırında geçer benim için.

Mavi

Temizlik için Fatma Hanım gelecekti. Fatma Hanım, zayıf, kısa boylu, küçücük bir hanım. Daha önceki temizlik mesailerinin çoğunu hastalanarak yarıda bırakmıştı. Kovaları, bezleri, deterjanları ortada bırakıp, "başım ağrıyor, gidiyorum ben" deyip, çekip gitmişti. O çalışırken sürekli, ona bir şey olacak, midesi tutacak, başı ağrıyacak, diye yüreğim ağzımda, "nasılsınız, iyi misiniz? diye sorup duruyorum. Erzurumlu, Kürtçe şiveyle konuşuyor ve onun konuşmasını çok sevimli buluyorum. Temizlik zamanları dışında da ziyaretime gelir; aşağıda onu sorgulayan güvenliği, “arkadaşım o benim” diyerek ikna eder. Ben ona çay demler, evde kek yoksa çok sevdiği halley’leri hazırlar, yakın akrabalarının hastalıkları, çocukları için duyduğu gelecek endişesi, eski, gençlik zamanlarına ilişkin hikayelerini dinlerim. Zevkle. Çok tatlıdır konuşma biçimi ve anlattığı olayların hep komedi taraflarını abartır. Çok gülerim. Arkadaşız artık! Çaydan sonra bahar marka sigarasını yakar. Kapkalın kaşlarının altında iri, kara gözleri, küçük çenesi, küçük sevimli yüzü öyle tatlıdır, kendisi öyle küçüktür ki içimden hep sarılmak geçer.

Dün evin temizliği konusunda ona güvenmişken, sabah gelmedi. Onu aradığımda kızının biraz midesinin bulandığını bir ara uğrayacağını söyledi. Aman Allahım! Kayınvalide sözünün onun zihninde olan sert yankısına güvenerek, ama akşama kayınvalidem gelecek, dedim. Ben, eğer gelmezse, temizlik yapmaya da vakit kalsın diye hızla yemek yaparken 11.30 gibi gelip çalışmaya başladı. Temizlik yapmayı pek bilmiyor ve diyelim bir masayı mı sildi, "gel bak, güzel silmiş miyim?" diye beni çağırır, gözlerini kocaman, merakla açarak vereceğim cevabı bekler, çok güzel silmişsin, sözünü duyduktan sonra, rahatlar, sehpayı silmeye geçer.

Yeşil

O uzun uzun sehpayı silmeye başlamışken ben mutfağa yemeğe döndüm. Hatice’nin sofrası kadar profesyonel bir bilinçle olmasa da, o kadar yemeğin yenmeyeceğini bile bile, bir kutlama olduğu havası da vermek için çok yemek yaptım. Yemek listesini de blogları dolaşark oluşturdum. Yine fotoğraf yok ne yazık ki.

* Barbunya pilaki
* Zeytinyağlı pırasa (bu yemeği az yaparım, çok da güzel yaparım nedense.)
* Kısır (Bora'nın annesinin kısırı sevmesi çok hoşuma gider. o geldiği zaman ya da ona yemek göndereceksem mutlaka yaparım.)
* mevsim salatası
* Sade süzme yoğurt (Bildiğimiz yoğurdu bir gece önceden tel süzgeçte, iki kat kağıt peçeteye koyarak süzdürüyorum.)
* Sarımsaklı domates soslu karışık kızartma
* Patlıcan dizme (ben ocakta değil de fırında yaptım.)
* Patatesli köfte (arçil patlıcan sevmez. patatesli yaptım ona)
* Pilav (pilav kadar matematik oranına uyulunca illaki güzel olan bir yemeği yapmayı neden o denli önemserler ya da kötü pilav yapabilirler hiç anlamıyorum.)
* Beşamel soslu karnabahar (ben beşamel sos için 2 YK tereyağı, 2 YK un, 2 SB süt oranını kullanıyorum. unutmuyorum böylece.)
* Peynirli börek
* Kuru meyveli kek
* Limonlu kek
* Mücver
* Meyve, çay, soğuk içecekler, dondurma

Bora işinin yoğunluğu nedeniyle pastaneye uğrayıp pasta alamadı. Ben de yemekten hemen sonra, mikrodalgada kısa sürede olan *brownie yapmayı ve maraş dondurması ile servis etmeyi planladım. Ama herkes o kadar çok doymuştu ki gerek kalmadı. Hem Bora doğumgününde o pastalı, mumlu ritüelden hiç hoşlanmaz.

Babaanneler de tatlı getirmişti. Çok şükür yemekleri beğendiler:)

Turuncu

Atakuş’a hediyelerini verdik. Arçil, kocaman, ışıklı bir yerküre verdi. Atakuş tarihi, coğrafyayı, haritalara bakmayı seviyor çünkü. Ben, çizgili bir gömlek ve aynı gömlekle giyebileceği kırmızı ve gri iki kazak, babaanne bir gömlek ve hırka, bora da atakuş’un amcasının yıllar önce hediye ettiği national geografik akvaryumu içine koymak için 4 adet balık! Bora bana bir sürü renkli firkete ve renkli saç bantları da almış. O beni çocuk sanıyor hala. İşin tuhafı ben de öyle sanıyorum. Anlaşıp gidiyoruz böyle:p

Gri

Televizyonda dizileri yokmuş babannelerin bugün, popstar-alaturka yarışması varmış. Gece geç saatlere kadar onu izledik. Jüride Bülent Ersoy da vardı. Elbette büyükbaba, gelmiş geçmiş en büyük ses sanatçısının Zeki Müren olduğunu söyledi yine:) Gece boyunca da inançla tekrarladı bu sözünü. Münir Nurettin Selçuk’u da çok beğenirmiş. Bir kez konserine gitmiş onun çocukken. Bora, onun çok doğru bir makamla şarkı söylediğini, ama çok da iyi bir yorumcu olmadığını söyledi. Babaanne Zeki Müren’in konserine gitmiş, o konuda kocasına hak verdi:) Bora daha çok balıklarla, akvaryumun motoruyla uğraştı. (Bora yere oturmuş akvaryumla uğraşırken Tina da sehpanın üstünde uslu uslu oturarak Bora'yı dikkatlice izledi. Babanne'ye göre, daha sonra balıklarla daha yakın bir ilişki geliştirmek için akvaryumun tüm aksamını öğrenmeye çalışıyormuş:) Biz babaanneyle, ünlülerin dedikodusunu yaptık. Jürideki Gülben Ergen’i pek beğendim, ne kadar güzelleşmiş. Eskiden böyle güzel değildi. Sarı saç çok yakışmış. Gerçekten. Babaanne elmacık kemiklerine müdahale ettirmiş olabileceğini söyledi:) Ne yaptıysa artık çok hoş bir hatun olmuş. Bora, onun her zaman güzel bir kadın olduğunu söyledi. Nereden aklına geldiyse Bora'nın, Seyyal Taner’i sordu annesine:) "O da geçenlerde gördüm (TV’de elbette), biraz kilo almış, çok da yaşlanmış, ama şarkı söylerken yine öyle zıp zıp zıplıyor," dedi. Armağan Çağlayan’ı hiç birimiz sevmedik. Büyükbaba'ya göre onun zevzeklik yapmak dışında hiçbir yeteneği yok.

Aa unutuyordum, Bora müthiş bir şey söyledi.

Mor
Bak işte, Arzu yine “Bora” dediğim için ve ona hayranlığımı belirttiğim için kızacaksın bana, ama hak vereceksin duyunca. (Arzu adında bir ziyaretçim var. Bana biraz, Bora’ya ise oldukça fazla sinir oluyor. Bora’nın iktidarına, herrr konuda kararı Bora’nın almasına, iki kitap okudu diye benim ağzı açık ayran buladası gibi ona hayran olup tüm kararlarını uyguladığıma, yazılarımda sürekli Bora da Bora, Bora da Bora dediğime, bu sitede asıl kahramanın, oh olsun bana, Bora olduğuna ve kendimi değersiz bir figuran rolü yakıştırdığıma, Bora’nın, arkadaşı Serhan’ın da zaten göle girmemesine ve yola çıkmak gerektiğine karar vermesine:)... Oo daha neler neler... “poaça” sözcüğünü bile yanlış yazdığıma, doğrusunun ise“poğaça” olduğuna ilişkin bir sürü şeye..:) Burayı sizden bile daha sıkı takip ediyor ve inanılmaz bir dikkatle okuyor. İtiraf etmem gerekirse haklı olduğu noktalar var. O, yorumlarını yayımlamadığım için çok bozuluyor bana, ama öyle sinirli ve öyle büyük bir nefreti var ki, bu da haklı olduğu noktaları görmezden gelmeme neden oluyor. Oysa sakince konuşsa, hatta buradan yola çıkarak meseleyi kadın erkek ilişkilerine getirse, hep birlikte konuşurduk. Ama ben yorumlarını önce gözlerim faltaşı gibi açık okuyor, sonra da basıyorum kahkahayı. Sevmiyor muyum? Yoo seviyorum Arzu’yu. Şerefe! Ancak biri bana sesini yükselttiğinde, ağzından tükürükler sıçratarak bir şeyler söylemeye başladığında, ben sözcüklerle tüm ilişkimi kesiyorum, duymuyorum onları, eğer karşımdakinin bu tavrını çirkin bulduğumu aynı volümle bağırarak ifade etmiyorsam, arkamı dönüp gidiyorumdur.

Arzu’nun bilmediği şu: Ben Bora’yı anlatırken bile aslında kendimi anlatıyorum. Hatta ne kadar pes perdeden ne kadar görünmez olursam, o kadar iyi. Ne büyük kurnazlık! Cinler’de Dostoyevski hiç hoşlanmadığı bir yazardan, bir yazar tiplemesinden, orta halli yazar karakterinden bahseder. Çok da güzel anlatır. Öyle hınzır bir alaycılığı var ki çok güldüm o bölümde. Karmazinov’dur bu karakterin adı. Efendim, bu karakter bir yazı yazmış; İngiltere’de batan bir gemiye ilişkin gözlemini anlatıyormuş yazısında. Her şeylerini yitiren insanların kurtarılışlarını, boğulanların cesetlerinin denizden çıkarılışını, filan. Çok kalabalık sözcüklü, uzun bir yazıymış bu. Ancak diyor ki Dostoyevski –ya da onun diğer kahramanı- “yazı tümden kendini öne sürmek için yazılmıştı; apaçık ortadaydı bu. Yazar satırların arasından şöyle fısıldıyordu sanki: Yalnızca benimle ilgilenin, o anda nasıldım, ona bakın. Burada yazdığım, deniz, kasırga, ölüler, ölü kolları arasında ölü çocuğunu sıkı sıkı tutan şu kadını boşverin. İyisi mi bana bakın siz. Bu görüntüye dayanamayıp arkamı dönmeme bakın, bakın nasıl dehşet içindeyim, bu daha ilgi çekici değil mi?” Her ne kadar Bora bir gemi enkazı kadar çarpıcı bir ön görsel sunmuyorsa da, Bora’yı anlattığım satırların arasından kendi karakterim fısıldar durur: "Şşşt...bana bakın".

Elbette karikatürize ediyorum şimdi kendi halimi, hatta biraz da haksızlık ediyorum kendime. Ancak böylesine sıradan bloglar bile başka bir okumayı gerektirir. Hep bir yerlere giden ve bunları yazan bir hanım yazarın, aslında evdeki yalnızlığına dayanamadığını anlamazlıktan gelirler; içleri titreyip, gözleri dolmaz. Çocuğunun üstüne titreyen bir başka blog yazarının, çocuğuna karşı şefkati nispetinde kendine karşı nasıl bir şiddet geliştirdiğini de okumazlar. Her blog yazısının bir de gölge yazarı olduğunu, satırlar ne derse desin, gölge yazarın bir başka yolu tutturduğunu… Neyse. Halden anlamak, bazen anlamazlıktan gelmek, birazcık şefkatli, anlayışlı olmak gerekir. Diyelim bir okur olarak gölge yazarın yazısını keşfettin, ne o "buldum! buldum!" diye çıngar çıkarmalar. Biraz zarafet, biraz olgunluk, biraz arkadaşça, dostça konuşmak ya da incelikli bir kaç destek sözü yazmak, olmadı sessiz durmak zor mu, yahu! Tamam, Bora’nın iktidar sesini duymuşsun bu satırlarda. Aferin sana! Bunu keşfetmek hem fazla bir zeka gerektirmiyor ki! Ben bunu bizzat, göstere göstere yapmıyor muyum? Evet, elbette öyle yapıyorum, saf mıyım ben! Hem Bora’yı anlatırken aslında kendimi anlatıyorum ki, insanın kendi iyiliğini söylemesi ne kadar kabaysa, sevimsizse, bir başka karaktere ilişkin sözcüklere ayna tutup kendini anlatması daha terbiyelice bir şeydir. Ama yine de, yine de, yorumlarını kıskançlıkla sadece kendime saklayacak kadar sevimli buluyorum. Sözlerinde haksız mısın? Yoo, ama haklı olmanın, matah bir şey olduğunu mu sanıyorsun? Cık! Değil.

Pembe

Nerede kalmıştık? Hah işte, Bora müthiş bir şey söyledi; fıstık yeşili tüylü, dekoltesi abartılı elbisesinin üstüne çingene pembesi ceket giymiş Bülent Ersoy’a bakarken bakarken, “onun yerinde ben olsam, takım elbise giyerdim,” dedi. İnanılmaz! Böylece Bülent Ersoy bu cinsiyet değiştirmelerin, bu kadınlaştıkça frapanlaşan, frapanlaştıkça, dönüştüğü cinsiyetin karikatürü gibi duran bu hallerinin dışında ve üstünde olacak, bize nanik yapacak, cinsiyetlerüstü bir “diva”olacak! Bu, cinsiyet organlarına, seksüel organlara indirgenmiş ve o noktada kendini görünür kılmaktan hoşlanmıyorum aslında ben. Leonard Cohen’in “Görkemli kaybedenler” kitabında dediği gibi, “kahrolsun genital organların iktidarı, omuzlar da orgazm olabilir!” tam olarak demek istediğim bu değil ama, benzer bir şey (çünkü, açık radyo’da Naim Dilmener, İskender Doğan programı yapıyor bugün. Kan ve gül çalıyor şu an. Çok hoş. Dikkatimi dağıtan bu. Bu konuyu burada keselim şimdi, sonra canımız isterse döneriz). “Evet evet çok hoş bir fikir bu," diyerek Bora'ya hayranlığımı sundum:p Bülent Ersoy’un takım elbiseli olacağı bir reklam filmini düşündüm, müthiş sükse yapardı. Bora’nın muzırca dediği gibi, istiyorsa gömlek düğmelerini yukarıdan açabilir dilediğince yine.

Siyah

Ne kadar dağıttım, dağıldım; hızla sona geliyorum: Ben kanepede hanım hanımcık otururken, zamanla ayağımı kanepeye uzatmaya, üstüme battaniye çekmeye başladım ki, aa uyuyakalmışım. Arada gidelim falan filan diye sohbet duyunca uyanıp bu gece kalsınlar diye ısrar ettim. Kaldılar. Allahtan nevresimleri yeni değiştirmiştim.

Sabah uyandığımda onlar kalkmıştı. Bora da son bardakları filan makineya koyup, çöpleri dökmüş. Hemen çay koydum ama kalmadılar kahvaltıya. Ben de tencerelere onlar için yemek koydum, götürsünler diye.

Az önce Bora arayıp akşam için teşekkür etti. Ne kadar hoş, zarif bir davranış. "Ne demek, her zaman beklerim annenleri. Hatta gelecek Cuma Arnavut ciğeri yapayım, davet edelim, dedim. Bakalım yapacak mıyım?

Pardon, Tina geldi şimdi, yemeğini servis etmem lazım, çok kızar.