kutu

pandora'nın kutusu

yeşim ustaoğlu

ne güzel bir filmmiş.

hmm...  konuşalım biraz. geç oldu, ama uykum yok. benim anneme de doktorlar demans hastası demişlerdi. eh, bir sürü ilaç yüklendi kadına. sonra nasılsa bir doktora daha gidilmiş ve demiş ki bu iyi doktor, "hayır, anneniz ağır depresyon geçiriyor." annem, en küçük kızının intiharından sonra... neyse, o ilaçlar bırakıldı, başka ilaçlar... yine de hafıza sorunu var. bana diyor ki mesela, "yüzündeki bu çiller ne?" "güneşten anne, önemli değil." beş dakika sonra, "senin yüzüne birşey olmuş, onlar ne? krem sürsene kendine." "güneşten anne ya, boşver." biraz sonra, "senin yüzün..." ablam kahkahasını tutamıyor. "lazerle filan diyorum, yok ettirsem mi şunları? asabım bozuldu."

neyse ki babam var. annemle babam deli gibi aşık birbirlerine. babam öğlen eve dönünce annemi arıyor gözleri,  gelip öpüyor onu şakağından. saçlarını okşarken annemin, annem derin derin babamın gözlerine bakıyor. babamın yeşil gözleri var. bir gün yeşil lenslerimi taktım, "anne" dedim, "çocuklarının arasında bir tek ben babama çekmişim, yeşil gözlü olmuşum, bak." "aa olmaması lazım benim renkli gözlü çocuğum," diyor kuşkuyla. elbette olamaz. annemin gözleri, bakışları baskın gen.

hmm... bu filmde de vardı. insanın ruhu doğduğu yere kök salıyor sanki. ordan kopamıyor. nerde, ama nerde olursak olalım, bu küçük kasabamıza geleceğiz hep uzun uzun. karşılıklı iki tepesinde çam ormanı olduğu, içinden bir çay aktığı, bereketli topraklarında bir sürü şey yetiştiği için tuhaf bir gurur duyduğumuz bu küçük yeşil kasaba muhtemelen ölürken de aklımızda olacak.

izlemediyseniz izleyin bence bu filmi.