ama george bu nasıl yalnızlık...

the american-centilmen

yön: anton corbijn

oyn: george clooney, violante placido, thekla reuten, paolo bonacelli

george clooney her ne kadar ciddi filmlerde, hem de çok iyi oynasa da benim için hafif filmlerin eğlenceli aktörüdür. tipim de değildir, ne bakışları etkiler ne de herhangi bir repliğine yaptığı kişisel vurgusu. yakışıklı bulunan yüzü benim için nefes aldırmaz derecede sıkıcıdır, ki zaten kusursuz yüzler nasıl da sıkıcıdır.

hal böyleyken, dün gece izlediğim centilmen filminde gc, onun hakkındaki fikrimi kendi lehine epeyce bulanıklaştırdı. bir kiralık katili oynuyordu. biz, "ah yalnızım," filan diyoruz ya, nasıl da yalan, yalnızlık denen o trajik duygu ne menem bir şey, onun yüzüne bakın, anlayın.

film, ağır, yavaş, sessiz, konuşmasız. eski casus filmlerine benzer bir hava var filmde. her şey yabancı, binalar duvar gibi, tehlikenin nerden, kimden geleceği bilinemez ve örtülü konuşmaların gizemli havası izleyiciyi gerdikçe gerer. isveç ve italya'da geçiyor film ve diğer oyuncular da o ülkelerin, bizim tanımadığımız yerel oyuncuları, ki bu durum, filmdeki tek tanıdık yüz olarak izlediğimiz gc'nin yalnızlığını destekleyen bir etki yaratıyor. aksiyon yok, konuşma yok, o halde gc'nin yüzüne bakacağız. o, yalnız, yorgun, geçmişinden bıkmış ve geleceğine ilişkin bir plan yapabileceği tek anlamlı sevgi ilişkisi yok hayatında... bu duyguyu tarif ediyor yüzü gerçekten de.  yürüyüşü, duruşu da. işinde uzman. bir silahı daha etkili yapabilmek için uğraşırken görürüz onu uzun uzun, bir sporcununki kadar mesleki çalışma malzemesi olan bedenini kollar filan. italya'da bir kasabaya gelir. bu yabancı kasabada bir iş nedeniyle sabırla beklemesi gerekir. bir yerde yabancı olarak bulundunuz mu hiç yalnız başınıza? berbattır. ben avukatken icra işlemleri, duruşmalar için sağa sola giderdim. hayaletmişsiniz gibidir ya da hayalet bir şehre gelmiş gibi.

gc, meslek icabı da kimseyle ilişki kurmamalı ya, o kasabanın genelevinde çalışan, italyan sıcakkanlılığına sahip, sevimli bir fahişe ile birlikte olur ve sonra sevişeceği zaman da hep onunla birlikte olmak ister. yani onda aslında normal, insani bir sadakat anlayışı vardır. gerçekten bıkmış, usanmış, normal bir hayat yaşayan, sıradan biri olmak istiyordur. kendisiyle aynı meslekten bir sarışın hatun da ziyaretine gelir bazı talimatlar vermek ve denetlemek için ve iki ayrı ırktan iki hatun bu kadar mı insanda farklı duygular bırakır, yahu. baksan ikisi de kadın oysa. neyse.

filmi, gc'nin hep tetikte halini izlerken şunu düşündüm, "şimdi" hakkında bir odaklaşma sorunumuz vardır ya, şimdi, geçmişin ya da geleceğin tacizine maruz kalır hep nerden baksan, özel anlamı olan hallerde bile şimdiye, gelecekte, hatırlanması iyi olan bir geçmiş parçası olarak dikkat kesiliriz ya, bir tetikçi için oysa şimdi tam anlamıyla şimdi yaşanan bir şey. inanılmaz. yaşadığı her şimdi anına ürpertiyle, gerginlikle dikkat kesilmesi yani...

filmi izleyin. sıradan, sabırsız, aksiyon beklentili, george clooney ezberi ile filme gidenler hayalkırıklığına uğramışlar, ama siz seveceksiniz filmi bence.

bu arada sürekli diyorum ki kendime alacağın kitaplar için internette bir kitap satış sitesine gir, sepete at, topluca sipariş ver. daha ekonomik bir yöntem de olsa bunu yapmayı hiç sevmediğimi farkettim. bugün kitapçıda yavaş yavaş dolaşıp,  kitapları kucağımda topladığımda, istediğim kitap alışverişinin bu olduğuna karar verdim.

edward said-joseph conrad ve otobiyografide kurmaca, joseph conrad-narcissus'un zencisi, joseph conrad-talih.

yarın da hava böyle güzel olursa bir parka gidip okuyacağım kitabımı, sonbahar ne güzel.