"ben bir kiraz ağacı olmak isterim."

stella ağaç mimi sırasında böyle yazıyordu mektubunda. mektubun hoş bir yerinde miydi bu cümle, yoksa stella der demez gözümün önünde beliren şenlikli kiraz ağacı yüzünden mi ya da stella basit bir şey derken bile onun derinliğini biraz olsun anlayabildiğimden mi bilmem, beni bir sevinç tutmuş, yerimden fırlayıp dolaşmış, bir güzellik karşısında  insanın gözü dolar ya, gözyaşlarımı elimin tersiyle silmiş, kiraz ağacından dolaşarak gelen bu ani güzelliği, neşeyi zaptetmek istemiş, bu nedenle stella'ya bunu lütfen yazmasını rica etmiştim. yazmış! bayıldım, bayıldım! 

teşekkürler, stella. gönderdiğin kiraz çiçeği fotoğrafını koyacağım, ama isterim ki kiraz ağacındaki senin fotoğrafını da koyayım, eğer sakıncası yoksa, bana söyle, olur mu? kocaman sarılıyor, öpüyorum. 

Ben bir ağaç olsam kiraz ağacı olmak isterdim. Badem gibi uçarı, hayalperest ve nazlı değildir kiraz ağacı. Ben tam da bir badem ağacı olurum aslında ama hayran olduğum, olmak istediğim ağaç kiraz ağacıdır. Kiraz ağacı erkenden çiçek açıp onun için endişelenmemize sebep olmaz. Ama zamanı geldiğinde hiç gecikmez ve ortalığı neşeye boğar. Meyvesi için ise sabırlı olmanız gerekir. Yeşilken tadına bakmak her çocuk için karşı konulmaz olsa da tekrar edilmeyecek bir yaramazlıktır bu. Hiç kimse kiraz ağacına vaktinden önce çıkmayı düşünmez bu yüzden.

Kiraz ağacının dalları arasına uzatılmış uzunca bir tahta düşünün; öyle ki isterseniz üzerine boylu boyunca uzanabilir ya da oturup ayaklarınızı aşağı sallayabilirsiniz. Her iki durumda da kirazlar bir kol mesafesi uzağınızdadır. Saatler geçirebilirsiniz kiraz ağacının üzerinde bu şekilde. Bu müthiş buluş elbette büyükbabama ait. Kiraz ağacının üzerinde yürüyerek kiraz toplayan başka birini görmedim ben.

Öyle narin bir ağaç değildi bizim bahçedeki kiraz ağacı. Belki de ilk dikilen ağacıydı bahçenin. Kapıdan girince sağda, en sevdiğim yerde, yabani güller vardı ve öğleden sonraları güneşle beraber bahçenin en neşeli noktası olurdu. Ama diğer tarafa döndüğünüzde kendinizi heybetiyle bahçedeki diğer tüm ağaçları gölgesine hapseden kiraz ağacının karşısında bulurdunuz. Güneş dallarının ve yapraklarının arasından süzülür ve gövdesinin kırmızı rengini daha da belirgin yapardı. Ne kadar da büyüktü kiraz ağacı! Gövdesi yedi yaşındaki kollarımın saramayacağı kadar genişti ve altında durup da üzerine tırmanmak, dallarına ulaşmak hayal edilemeyecek kadar uzak bir ihtimaldi.

Biraz ilerisine ekilmiş ve tüm evi haşarıca kucaklamış sarmaşığı kıskandığından olacak uzadıkça sanki kollarını daha geniş açmış ve tüm yemişlerini iki katlı evin balkonlarına ve hatta çatısına sunmuştu. Üst katın balkonundaki salıncakta sallanırken yoldan geçenlerin bizi görmesini engellemek için sanki dallarını yeniden yerleştirirdi bazen, ama salıncaktaki büyükannem ise kahkahalarını saklamaya gücü yetmezdi. Ve divanda otururken avucunuzu açsanız elinize bir kiraz düşerdi, biraz uzanırsanız iki de dut. Sanki sırf bu yüzden divan duvara değil de balkon demirlerine dayalı dururdu. Sırtımızı dönmüş otururken kiraz ağacı saçlarımızı karıştırsın diye. Çocukken meyve ağaçları tarafından şımartılmak ne güzel şeydir!

Kiraz ağacının hüzünlü bir sonu oldu. Ben görmedim. Yeni bahçeler yapma telaşındayız şimdi. Küçük kızlar bir gün kollarını etrafına dolamaya çalışsınlar diye yeni kiraz ağaçları ekti büyükbabam…büyüyorlar..neşe saçmaya devam ederek şımartacakları çocukları bekliyorlar.

stella