ipekkuyruk ve ıhlamur

Yasal uyarı: İpekkuşunu, fotoğrafından çekip, omzunuz ve boynunuz arasında hafifçe sıkıştırmaya kalkmayınız.


Şu yumuşacık tüyler, insanda ciddiyet mi bırakır? Haklısınız tamam, onu bir süreliğine vahşice sevmenize, yüzünüzdeki tüm kasları maymuna bezneyecek kadar buruşturmanıza, "sön nö güjel, nö cücü büşüysün" falan demenize izin veriyorum.

Bu kadar yeter, hadi ayrılın bakalım, bırakın da uçsun. Üzülmece yok, peşinden gidiyoruz. Şu vıjırdayan "güjel" üslubu da, konduğu yere varana kadar bitirelim rica edeceğim. Gürültümüzden, o'nun ince, kısa sesini örtebiliriz. Umulmadık bir an ötüverir, sesini kaçırmanızı istemiyorum.


İnce, uzun saçları çok hoşunuza gitti değil mi, parmaklarınızı doladınız hemen, severken. Peki gagasını gördünüz mü? Minik, siyah bir çekirdek gibi oluşunu demiyorum, burnunu kapayan tüyleri? Aman, dikenli çalılara dikkat.


Çoğumuz muhabbet kuşu beslemiştir, bilirsiniz, cinsiyetlerini genelde burun renklerinden anlamaya çalışırız. Yahut erkek kuşların süsünden, gösterişinden, iriliğinden ayırt etmeyi deneriz. Bu yöntemler İpekkuşu için geçerli değil. Yalnızca fiziksel görünüşleriyle sınırlı kalmadan, ruhen de cinsiyetler arası fark gözetmezler.


İşte, yuva! Şu çam ağacının üstünde. Ardıç ve ladinlerin tepelerine de bakın, başka yuvalar görebilirsiniz. Var mı, nerede? A, evet gördüm. Nasıl da ilgili yuvasıyla. Çanak halinde, pek biçimli bir evi olmasına rağmen, hala çalısını çırpısını düzenliyor. Sanki her bir uzvunu ayrı ayrı düşünüyor, duvralarına dokunuyor ve kutsuyor gibi. Eviyle bütün oluyor. İpekkuyruklar, zorunda kalmadıkça yuvalarını terk etmeyi sevmezler. Ve eğer "gitmek" kaçınılmazsa, onları "o" yapan herşeyi beraberlerinde götürürler. Bir çöp tanesini, ailesini, dostlarını, en son yedikleri meyvenin çekirdeğini, seslerini alıp giderler. İçgüdüsel hareket ettikleri için, belirli göç zamanları yoktur. Biraz kırıcı olduk diye küsüp gitmelerini, kıracak bir şey bırakmadığımızın farkında varınca da, ağaçlarının altına dikilip dönmelerini bekleyemeyiz.


Kaybetme korkumuz var, biliyorum, yine de en kötüsünü düşünmeyelim hemen. Özgür ruhlarını unutmamak gerekir. Bazen aylarca yaşamlarına tanık olabiliriz, sonra birden kayboldukları olur. Kendi nefeslerini dinleyebilecekleri, öğrenebilecekleri alanlara, biz pek anlamayız bu durumu ama "hiç" için bile gidebilirler. Bir ziyarettir belki gittikleri yer, döneceklerdir, belki ziyaret ettikleri zaten bizizdir. :) Bu yüzden hep bir sırları varmış gibi gelir, bir gizem içinde, efsunlu. Onları bulabilmek için, İspinozların yoğunlukla yaşadığı Karadeniz bölgesi iyi başlangıç. Biraz daha Kuzey'de, özellikle Sinop'ta şanslıyız demektir.

Efendim? Uçtu mu? Ah, çok afedersiniz, çenemi düşürdüm yine. (snıf, snıf) Meyve kokuları alıyorum, siz de alıyor musunuz? Güzeeel, doğru yöndeyiz. İpekkuşları, gözlerini boydan boya takip eden maskeleriyle, azılı bir hırsıza benzetiliyorsa, cık, benzetmeden dolayı derhal utanılmalı. Adalet duyguları, kısa zamanda bize iyi bir ders verecektir.


Biz beslenme mevzuuna geçellim. Meyve çılgınıdırlar. Böcekte yerler tabii ama yediklerinin yüzde seksenden fazlası üzüm, az önce gördüğümüz ateşdikeni çalılıklarının meyvesi, böğürtlen, kiraz, kuşelması, mürver meyvesi, yabanmer... Şttt, eğilin! Dut bahçesinin sahibini görüyor musunuz, elindeki tüfekle uyukluyor. Meyvelerini yediği için düşman kesilmiş İpekkuyruklara. Halbuki tırtıllar, yedikleri yaprakların çokluğuyla ağacın az güneş almasına sebep olurlar. O ağacın meyveleri yeterince olgun olmaz. Küçük bir İpekkuyruk sürüsü ise bir günde binlerce tırtılı temizleyebilir, bahçeyi böceklerden koruyabilir. Bu nemrut adam bilmiyor bunu, ve izin verse ipekkuyruklara, tırtıllar varken aldığından daha verimli hasat alacaktır. Hi! Tüfeğin namlusuna kondu, hayır, ne yapıyor orada. Adamı uyandıracak. Ne, bir tırtıl mı o ağızındaki? Gagasının ucundan namluya kaydırıyor işte. Aldık mı dersimizi? Uçuyor, hadi gidelim.

Vauv bir elma buldu işte, dut da neymiş. Hadi oturalım, o yerken. Elmayı nasıl da yavaşça, aşkla, kendinden geçerek yiyor. Bazen gereğinden fazla olgunlaşmış meyveler yedikten sonra, sarhoş olurlar. Olgun meyvelerde azcık alkol birikir, o kadarcığı da İpekkuyrukların sarhoş olması için yeterlidir. Bir süre ağaçtan ayrılmaz ama bir o dala bir bu dala mutluluk içinde zıplarlar.


İpekkuyrukları sosyaldirler, en az yalnızlıklarına düşkün oldukları kadar. Sürüleriyle birlikte, rüzgarda dans edercesine, uyumlu, şiirsel uçuşlar sergilerler. Bir o yana süzülür, bir bu yana dalış yaparlar.


Birlerine, diğer kuşlarda pek fazla görülmeyen bir nezaketle, alçakgönüllülükle yaklaşırlar. Konuşulmaya bire gerek kalmadan kabul edilmiş bir barış anlaşmaları vardır. Aralarında iktidar olma çabası, ezici davranışlar, suçlama gözlemlenmemiştir. Narin görünümlerinden dolayı onu kolayca elde edebileceğinizi düşünüyorsanız, hahhayt, yanılıyorsunuz, hiç silahları olmamasına rağmen çok dayanıklıdırlar. Güzelliklerini gördükçe, kendi kabalığınızdan utanmanız kaçınılmazdır.

İpekkuyruklar, duygularını belirgin olarak saçlarıyla gösterirler. Korktuklarında, hallerinden memnun olduklarında ya da kızdıklarında saçları kalkar. Şu kuş elması yiyen İpekkuyrukta olduğu gibi, her ısırığında hayrete düşüyor, o lezzete duyduğu mutluluğu her dafasında gösteriyor. A, evet, gidiyoruz. Şurada bir nehir var, diğerleri de orada olmalılar.

Meyve ağırlıklı beslendikleri için suya gereksinimleri fazladır. Suyla oynamayı, banyo yapmayı ve sıvıları izlemeyi çok severler. Ne dersiniz, biz de canlıları bir şeyi severken, sadece izlemeyi sevebilir miyiz? Çoğu kuş türü, yaşamaları için gerekli olan herşeye sahip olabilmek için, kendi akrabaları dahil acımasızca rekabet edebilirler. Annelerinin getirdiği yiyeceğin hepsi kendilerinin olsun diye, kardeşilerini yuvadan aşağı ittirebilirler. İpekkuşları tam tersine, kardeşlerinin doyduklarından emin olmayı bekleyebilirler. Yiyeceklerini birbirleriyle paylaşmaya çalışır, yeme konusunda birliktelikten zevk alırlar.

Yiyecek paylaşımı erkek kuşların dişilere yaptığı kur yapma biçimidir aynı zamanda. Dişi, erkeğin ona sunduğu yiyeceği minnetle kabul eder, erkeğin üzerinden atlayıp diğer tarafına konar, sonra yine üzerinden atlayarak yerine döner. Yiyeceği erkeğe geri verir. Bu dans birkaç kez tekrarlandıktan sonra, dişi yiyeceği yiyerek teklifi kabul eder. Reddetmeleri de kırıcı değildir. Dişi ona verilen iyeceği dalda oturan başka kuşlara ikram edebilir.

Bulduklarında, bol meyveli bir ağaçtan topladıkları meyveleri, hoş kokulu bir ıhlamur ağacına taşırlar. Orada, yiyeceklerini gagadan gagaya danslar içinde dolaştırdıkları, bunu bir oyun, bir eğlence haline getirdikleri gözlemlenmiştir.

İpekkuşu, eğer kendi de kabul ederse evcilleştirilebilir. Onu bir yuva malzemesiyle ikna etmemize izin verir. Sahiplenme dürtümüzü bir kenara koyalım. Yuvalarına yaklaşmamıza, onları izlememize de izin verirler. Bakın, sesini duydunuz mu? Kapı ziline benziyor. Davetkar, misafirperver, duygusal ve düşünceli. Anlaşılmaz mı geliyor? :) Hiç şaşırmadım.
atze'den bana 


not: bazı insanlar sizi güzel, anlamlı, derin hissettirir. atze'nin bakışıyla iyileşiyorum, yeryüzüyle barışıyorum... şimdi, burada olmaktan, yaşıyor olmaktan esrik, olgun bir meyveyi yemiş gibi sarhoş oluyorum. teşekkürler atze... sen ne yaptığının farkında mısın?:)