endiseliperi

AMERİKAAAAAAA!

Tesadüf bu ya, izlediğim iki film de gemide geçiyor ve ikisinde de bir kişi Amerika! diye bağırıyor. Sonra, büyüleyici New York, bir rüya gibi beliriyor.

İlki, Giuseppe Tornotore’nin filmi: The Legend of 1900. Gemide doğan, bir gemi tayfası tarafından piyanonun üstünde bulunan, doğduğu yıl olan 1900 ad olarak verilen, kader bu ya;
müziğe, özellikle piyanoya özel yeteneği olan (bu cümleyi nasıl bağlayacağım ben şimdi?...) bir tuhaf kişinin hikayesi. Tuhaf, çünkü, karaya çıksa paraya para demeyecek ama ayrılmıyor gemisinden. Gemi ıskartaya çıkıncaya kadar da böyle devam ediyor. Konu ilginç, gösterişli. Tim Roth – ki hayranıyız kendisinin, elinden geleni yapmış. Ama onun filmi değil bu. Tim Roth o sakin görüntüsünün altında, eli bombanın pimini tutuyor da birazdan çekiverecekmiş gibi, değil midir? Erkek filmlerinin adamıdır. Ne vardı! diyen bakışları ile seni, derdini tasarruflu ve dürüstçe anlatmaya çağırır. Ahlak filan umurunda değildir ama her işin de bir raconu vardır. Duygusallığı dozunda bırakmayı bilmeyen, hadi neredeyse bu nedenle ucuz iş çıkartan Tornatore ile, ne deniyor, kan uyuşmazlığı var gibi. Müzik de üstad Ennio Moricone’den. Ama işte, güvertedeki tıklım tıklım kalabalık içinde biri, doğru yere bakmaktadır ve ilk o görüp bağırır, Amerika, diye. Yaw, ben de orada olmak isterdim, hatta o bağıran kişi ben olmak isterdim. Tamam, 1900’den pek farkım yok, inemezdim, onun deyimiyle karanın sınırsızlığı çok ürkünçtür. Hem topu topu bir kızdan etkilenmiştir gemide; karada, o kız gibi yüzlercesi var. Tanrı bizi özgürlükten ve seçim yapmak zorunda kalmaktan korusun.



Sevgilim, dün gece sabaha kadar seni düşünmekten uyuyamadım.

İkinci film, Yunan Pantelis Voulgaris’in Gelinler’i. 1922 yılında, Türkiye, Sovyetler Birliği ve Yunanistan’dan Amerika’ya siparişle giden gelinler hakkında. Gelinlerden biri ve gemide bulunan fotoğrafçı arasında tutkulu bir aşk başlar. Görüntüler çok güzel. İnanılmaz hoş kareler var. Çok özenli. Burada da kızlardan biri Amerika! diye bağırır, önce onların, büyülenmiş gözlerinden izleriz Amerika’yı, sonra o vaha kendini gösterir yine. Fotoğrafçı, hiç aşk mektubu almamış kıza yazdığı mektuba böyle başlar: Sevgilim, dün... Birlikte olacaklar mıdır? Olamayacaklardır, çünkü aşk, kızın dediği gibi aylaklara göre bir şeydir. Aşk mektubu ne güzeldir, yarabbim.

Kasım, geçip gidiyor. Canım sıkılıyor. Arçil’in dersleri berbat. Düzelir mi, bilmem. Ben ölesiye yorgunum. Ev kadını olmak bazen yıldırıcı. Tekrara dayalı tüm eylemler, bu da boşunalık duygusu veriyor. Ciddiyetle yapmamak gerekiyor benim gibi ve şunu da düşünmemek: "yarın da aynı şeyleri yapıyor olacağım, aynı saatlerde. Dün de yapmıştım." Hayat, yinelemeye ve sabra dayanan bir şey... toprak burçlarına uygun bir şey yaşamanın özü. Ben ateşim, yanıp kül oluyorum için için.