endiseliperi

Günlük:
Başım döndü

Bir Zamanlar Amerika filminde hatırlayacaksınız, çocuk çetesini kovalıyorlardı, çetenin en küçüğü sırtından vuruluyordu. Arkadaşları yanına geldiğinde, "ayağım takıldı" demişti ölmeden hemen önce. Ben de en son gözlerimin karardığını hatırlıyorum.

Dün sabaha karşı, su içmek için mutfağa gittiğimde müthiş bir baş dönmesi ve bulantı hissettim. En son "Bora" diye seslendiğimi hatırlıyorum. Bayılmışım, ama bayılırken başımı bir yerlere çarpmışım. NBA All Star maçı için uyanan Arçil sesimi işitmiş, koşmuş ama tutamamış. Alnım ve dudağım yarıldığı için yüzüm kan revan içindeymiş. Çok korkmuşlar. Ben kendime gelirken canım felaket yanıyordu, ama en kötüsü korkunç mide bulantısı ve baş dönmesiydi. Kulaklarımda da uğultu vardı. Çevremde koşturup duruyor, konuşuyorlardı panik halde. Son baktığım tarot falında yakın gelecek kartım "ölüm" çıkmıştı. Tuhaf olan o sırada bunu hatırlamam ve ölüyor olduğumu düşünmemdi. Bora ayaklarıma çorap ve üstüme sabahlığımı giydirdi, botlarımı bağlayıp merdivenlerden indirdi. Hareket bulantıyı daha da artırdı. Ama korkumuz dehşetle ağrıyan ve kıpırdatamadığım boynumdu. Korkudan sanırım, karıncalanmalar filan da hissettim o sırada.

Evin yakınındaki özel hastaneye gittik. Acil servisine. Herkes şaşkındı. Doktorlar bizden daha telaşlıydı ya da iyisi mi şöyle söyleyelim, dün gördüğümüz tüm doktorlar budala, hayattan bezmiş, şefkatsiz, ilgisiz ve yorgunlardı. Nitekim oradaki doktorlar sadece yüzümdeki kanları temizleyip yaraların üstüne bandaj yapıştırdılar. "Beyin tomografisi falanı filanı çektirmek lazım ama bizde yok, siz iyisi mi Numune'ye gidin" dediler. Numuneyi bulduk; kapıdan girdik, herkes sefil vaziyette, ne karşılayan var, ne derdimizi soran. Danışmaya gittik. Bahsi geçen aletleri bozukmuş, "Göztepe SSK'ya gidin, bir tek orada bulursunuz o aletleri," dediler. Herneyse, Göztepe SSK'ya gittik, bildiğimiz röntgen filmini çektirdik. Tomografi filan çektirmedik, kimse gerektiğini söylemedi. Beyin cerrahi dedikleri, 20'lerinde doğu aksanlı bir çocuk filme baktı, "bir şeyiniz yok, aşağıda ağrı kesici yaptırın"dedi. Aşağıda ağrı kesici yaptırdık, Bora birilerini tesadüfen bulup, kaşıma dikiş atılmasını sağladı. Dudağımdaki patlak küçük olduğu için ve dikiş atılırsa iz yapabileceği için sadece temizlenip, sarıldı. Eve döndük. Bora, çay ve peynir ekmek getirdi.

Tansiyonum çok düşük. Dün 7/5 ti, bugün 8/4. Ayağa kalkıp biraz yürürsem başım dönüyor. Bora, "acaba" dedi, "acaba güvenmesek mi bu doktorlara, ya beyin kanaması geçiriyorsan?" Hani etkisi bir süre içinde görülen beyin kanamalarından.

Bir ailem olduğu için çok duygulandım. Bu arada hayatımda hissetmediğim kadar şefkat gördüm. Canım Bora, öyle korktu, öyle endişelendi ki beni hastanelere taşırken. Sürekli elimi tutup öptü. Akşam şımarıklık yapmış, yanağımda geçmeyen şu güneş çillerinden ne kadar rahatsız olduğumu, saçlarımın da kırpık kırpık, feci olduğunu, gittikçe, allahım ne kadar çirkinleştiğimi söyleyip mızıldanmıştım. Bazen böyle aptalca hassaslaşıyorum ve ağlıyorum. Bora, aksine ne kadar güzel ve sağlıklı olduğumu, hem sigara içmediğim için tenimin ne hoş olduğunu söyleyip durmuştu. İşte arabada, "gördün mü üzüldüğün şeylerin ne aptalca şeyler olduğunu, anladın mı neye üzülüp neye üzülmemek gerektiğini" deyip hafiften azarladı beni. Ama her an her an şefkatini ve ilgisini hissettim. Canım.

Çocuklar çok korkmuşlar beni öyle gördükleri için. Ellerinden geldiğince destek oldular. Yataklarını topladılar, yıkanmış çorapları katladılar, su getirdiler. Atakan sürekli iyi olup olmadığımı sordu. Arçil, benim hastalığımla özdeşleşip müthiş bulantı hissetti, kusmaya çalıştı. Az önce yatarken de bana söz verdirdi yalnız başıma ayağa kalkmayacağıma ilişkin.

Bora'nın annesi ve babası çok ama çok ilgilendiler. Babası pansumancıyı bulup, adresimizi verdi. Annesi ilaçlar gönderip sürekli hastalığın seyrini sordu. Pansumancı bugün gelip tansiyonumu ölçtü. Yarın akşam ve sonrasında 5 kez daha gelip pansuman yapıp tansiyonumu ölçecek. Eğer düşmezse tansiyonun düşük olmasının nedenini araştırmak gerekecek.

Ben pek hastalanan biri değilimdir. Grip filan bile olmam nerdeyse. Sadece bazen çok yorulurum ve dinlenmek isterim. Umarım ciddi bir şey değildir.

Boynumu kıpırdatamıyorum. Yüzümdeki kocaman bandajların altındaki yaralar sızlıyor ve midemde zaman zaman bir bulantı hissediyorum. Ayağa kalktığımda da fazla yürürsem başım dönüyor. Şimdi herkes uykuda. Bora, salonda diğer kanepede yatıyor ve ben diğer kanepede hareket ettikçe iyi olup olmadığımı soruyor. Burnum sızlayıp, gözlerim doluyor zaman zaman. Hiç bu şekilde, bu yoğunlukta bir şefkatle, böyle bir sevgi ile karşılaşmamıştım. Tamam, sevilmiştim ama kimse böylesine içtenlikle ilgilenmemişti sanırım. İyi ki yalnız değilim. İyi ki yalnız değilim şu berbat, koca dünyada.