endiseliperi

ne tuhaf bir gün. suyun üstünde, güneşin altında yatmışım sanki, gözüm kapalı ve çok çok uzağa, çok tehlikeli bir derinliğe gidiyor ama umursamıyormuşum gibi ya da yabancısı olduğum bir şehirde ilk kez dolaşıyor gibi; öyle dalgın, hayaletimsi, başka bir alemde yaşıyor gibi... kendimi çağırıp duruyorum. sanki bir şoktan çekilip çıkarılmam gerekiyor çabucak ama ben sağır bir sessizlik içinde çok çok huzurluyum, gelemiyorum. hem endişeliyim, hem huzurlu, hem heyecanlı hem umutsuz hem güzel hem çok çirkin. n'oldu? n'oldu anlamıyorum. bütün eşyaların tozunu aldım, ovdum, parlattım her şeyi. yine de yine de... ne kadar sessiz, kalbim ne kadar gürültülü.

bu, olması gerektiği gibi olmayan günü bir türlü terbiye edemiyorum. hasta olduğumu kabul edeceğim.



***
bu şarkının bir anısı var; akşam aklıma geldi. 21 yaşında filandim. hem bir şirketin muhasebesinde çalışıyor hem de okulun son sınıfında finallere hazırlanıyordum. işe gelip giderken elim kolum hukuk kitapları ile dolu olurdu. neyse uzun hikaye. üst katta yaşıyordu. dedi ki, "bazı hukuk kitaplarına ihtiyacım var bazı yasaların da yorumlanmasına". "bir avukatla görüşün" falan dedim ama yardımı esirgemiş gibi görünmemek için de gerçekten yardım etmeye başladım.

sonra kulağında walkman'le uğramaya başladı, walkman'i bana bırakmaya sonra, müzik dinleyeyim, diye. bahardı. sonra sonra iş çıkışlarında yürümeye başladık. ben biraz gergindim, çünkü derslere vakit ayırmam ve mutlaka geçmem gerekiyordu. ama havalar da çok güzeldi. beni evi bırakmasına ve bunu yaparken yolu o kadar uzatmasına ses çıkarmıyordum bu yüzden. işten eve kadar mahalle arasındaki bütün o küçük parklara girip oturuyor, müzik dinliyor, tatlı tatlı da konuşuyorduk. komik ama sessiz biriydi, müzik dinlemeye bayılıyordu. bir seferinde akşam karanlığında, parkta, çimlerin üzerine oturmuştuk. hava, rüzgar öyle güzeldi ki. pink floyd'un wish you were here'ını dinlemiştik. bana şarkının sözlerini ezberletmeye çalışıyordu. çok eğlenceliydi ve çok gülüyordum. bir anda öpüvermişti. sonra ona nasıl baktım, konuştuk mu? hiç hatırlamıyorum! sabah buluşmaya mı söz vermiştik, onu da bilmiyorum; kapıya bir not bırakmıştım, çıkmak zorundayım, diye ve evde tutkal olmadığı için çilek reçeli ile yapıştırmıştım notu. bunu müthiş bulmuştu. pratik biriydi, makine mühendisiydi sanırım. ikizler burcundandı. döndüğümde kapıya çilek ve kiraz bırakmış olduğunu görmüştüm. ordan biliyorum bahar olduğunu bir de.