karadeniz hikayesi iki (cide)

bora'yla ben, aynı cümleleri tekrar etmekten, görüneni bir de sözcükle anlatmaktan, ikimiz tarafından da anlaşılmış olanın bir de dillendirilmesinden pek hoşlanmıyoruz sanırım. öyle çok konuşkan değiliz. arabanın içinde müzik yoksa sessizlik vardı bu yüzden. ara sıra bora'ya parmağımla, baak, baak diye güzel manzaraları gösteriyordum. o da gözünü yoldan pek ayırmadan hımmm... hımmm, diyordu. ben mesela bora'ya "edebiyat" yapmam hiç. utanırım öyle konuşmaya. gerekeni çıplak sözcüklerle, dümdüz derim. karnım acıktı, hava sıcak, terledim gibi. bora da az konuşur ama o hoş tanımlamalar yapar. mesela, o hiç hava çok sıcak, demez. hiç duymadım ondan böyle dümdüz bir cümle. der, ama başka türlü. unuttum şimdi bir dahaki sefere not alırım.

04.08.2007 cumartesi

neyse. böyle sessiz ama mutlu safranbolu'dan hep kuzeye doğru gidip cide'ye ulaştık. cide'nin adı homeros'un ilyada'sında bile geçermiş. ünlü güzelliği ile birlikte ondan bu tarihsel dokuyu hissettirmesini de beklerdik. olmadı. doğa ne kadar güzelse, insan elinin dediği her yer o kadar çirkindi. 13 km lik upuzun muhteşem sahilinden başımızı kıyıya, evlere her çevirişimizde neredeyse acı duyduk. bora, bu kadar mı başıboş bırakılır bir şehir, diye mırıldandı. sanki bulan, bulduğu yere bir ev, tuhaf çirkin bir apartman dikivermiş. evler ya dehşet renklere boyanmış ya da sıvasız, boyasız bırakılmış.

cideli olan rıfat ılgaz, her şeyimi yitirdiğim günlerde cide'nin belleğimin duvarlarına yansıyan görünümü ile dirilir, yaşama gücümü tazelerdim, demiş. cide, bıraksalar insana yaşama gücünü tazeletecek kadar güzel bir kasaba. söylendiğine göre de insanları tutucu, yobaz değilmiş. kasabanın kızları bisiklete binip, denizine girermiş.

öğleye geliyordu. hava sıcaktı. irili ufaklı muhteşem koylarını daha sonra yukardan da görme şansını bulacağımız cide'nin en güzel koyuna gideros'a doğru yol aldık. dünyanın bu en güzel yerinde sıvasız, çirkin bir ev, 3-5 tane bağrışıp ağlaşan küçük çocuk, denizden kova kova su alıp balkonunu yıkayan bir kadın vardı. ve bir de lokanta. küçük iskelesinden denize girdik. çok çakıllı, biraz da yosunlu. ben pek yüzemedim ama bora dalıp çıktı.

saat 12. 30: arabada üstümüzü değiştirip koyun karşı tarafına gittik. gidros balık lokantasında balık yiyeceğiz. pek çeşit yoktu, biz de hamsi tava ve salata söyledik. burası asma çardaklı şirin bir lokanta. hemen önümüzde o nefis, masmavi deniz ve yanımızda düz, sade bir bina. ben yine keşke burada yaşasak dedim. işte tam bu evde yaşamak isterim. evin sahibi yaşlı bir amca. ne şanslı!

gidros lokantası - 0366 871 83 46

13.35, yola koyulduk. cide sinop sahil yolu dapdaracık, bir tarafı dağ, diğer tarafı uçurum ve sonsuz, masmavi deniz ile çok güzel ama çok çok tehlikeli bir yol. insan yolculuk sırasında pek az kafatasının içindedir, sürekli, bakar, hayale dalar, aklına olmadık şeyler gelir. ama eğer cide sinop arasını sahilden gitmeye karar vermişseniz bizim gibi, beyninizin ışıklarını açıp sürekli tetikte olmanız gerekir. bolca viraj var ve karşıdan bir araba geliyor mu, geliyorsa bu daracak yolda birbirimize nasıl yol veririz diye düşünmelisiniz en azından. trafik tenha ama iki kez bir virajdan üstümüze doğru bodoslama iki araba geldi ve pek küfür etmeyen bora ikisinde de okkalı bir küfür savurdu ama her nasılsa tehlikeyi de savuşturdu.

bora birara bulduğu bir cebe girip arabada yarım saat kestirdi. ben de manzaraya bakıp kitap okudum.

inebolu'da çay molası verdik.

17.00 gemiciler'de yine bir çay molası. burada, bin yıllık bir çınar var. çok heybetli. dalları bir ağaç kadar ve bu dalları yer yer kazıklarla desteklemek gerekmiş. altı çay bahçesi. bir de küçük, beyaz cami var. burayı bize ak sakallı bir amca çok güzel tarif etti de öyle gelmiştik.

18.30, abana. 60367 kilometredeyiz. 100 ytl'lik benzin aldık.

bizim böyle türkiye haritasının ennnn kuzeyinde, ennnn ucunda hoplaya zıplaya gitmemiz çok komik geldi. ben daha az yorulmuş olsam da o korkunç yol bora'yı iyice bitkin düşürdü. bagajımızı inceleyen biri olsa, müthiş tedbirli insanlar olduğumuzu söylerdi. iklimin her kaprisine uyum sağlayacak tişört, kazak, yağmurluk, mayo ve canımızın istediği her yerde konaklamamızı sağlayacak çadır, portatif iskemleler, uyku tulumları, ocaklı büyük aydınlatma aleti, kamp kibritleri...

ama bunlarla uğraşamazdık, acele bir otele bulmalıydık. 20.20 sinop'a girdik. insan doğanın içinden şehrin kalabalığına, gürültüsüne dalınca öyle asabı bozuluyor ki. üstelik bir tanecik olsun boş oda bulamadık. peki, ne yaptık? devamını sonra yazayım.