MİM

Ben küçükken evlenmek isterdim. Hatta 4 yaşında filan bir düğündeyken, annemin eteğine yapışıp, artık bir saniye daha sabredecek tahammülü kalmamış bir sesle, “ben ne zaman evleneceğim!?” demişimdir. Yazlık sinemaya, eğer filmde“gelin” varsa gitmeyi isterdim. Hatta bir filmde hiç unutmam 7-8 kardeş aynı gün evleniyorlardı da en çok sevdiğim film olarak onu ilan etmişimdir. Aklımın beş karış havada olduğu gençlik dönemlerinde, şuna buna ve elbette evlenmeye de karşıydım. Ama biz insanlar, Bora’nın da dediği gibi ne çok konuşuyoruz. Kendimizi ilan edip duruyoruz, şöyleyim böyleyim diye de, olup bitenlerle alakası olmuyor o sözlerin.

Hangi mesleği istediğimi asla bilemedim. İlkokulda öğretmen olmak istediğimi söylerdim yalandan. Lise I’de Ankara Hukuk’ta okuyacağım dedim. Ancak işten başımı kaşıyacak vaktimin olmamasını dilemek dışında, kendimi samimiyetle ne olarak görmek istediğimi asla bilemedim.

Ben aslında kim olduğumu bilmek isterdim; kendimi köşe bucak tanımak. Hem hayata uyum sağlama becerisi süper hem de her şeyin karşısında olma gerilimi bende türlü türlü karakterlerin boy atmasına neden olabiliyor. Kendimi bazen şaşkınlıkla izlerim.

Yine de, daha sevecen, daha yumuşak, daha vurdumduymaz, daha politik davranabilen, daha yürekli olmak isterdim.

İlk kopya anısı yok bende. Paşa paşa dersime çalışırdım, öğretmenle işbirliği halinde olan sinir bozucu bir tiptim. O ders neyi gerektiriyorsa, ders sırasında nasıl davranmak gerekiyorsa öyle davranırdım. Olmaz ya, diyelim ki düşük not aldım, kendimi cezalandırırdım, öğretmene filan gerek kalmazdı. Ben sistemlerüstü olmayı severdim. Bunun için de sistemle yüzgöz olmaya tenezzül etmezdim, kopya filan çekmezdim bu yüzden. Kopya verirdim arkadaşlara ama nasıl desem, bunu ne onlar adına ne kendi adıma hoşgörmezdim.

Cep telefonu ile ilişkim “0”. Hayatta iki adet cep telefonum oldu. İlki, masmavi, sevimli bir Motorola idi. Şimdi ki, yumuşak gri bir Siemens. Bora hediye etti. En çok sabah uyanmak için alarmı işe yarıyor. Telefonla konuşmayı hiç sevmem. Çok acil bir iki cümle dışında konuşmak istemem. Sesine karşı hiçbir alışkanlık geliştirmedim, çoğu kez duymam da. Cep telefonunu sürekli yenileyenlere, cep telefonu teknolojisini takip edenlere de kıl olurum. Nedenini bilmiyorum.

En saçma huyum deniz kıyısında ya da dağ başında yıldızlarla dolu gökyüzüne bakarken korkudan ölmem. Evren beni korkutur. Kapkaranlık, gepgeniş evrende, başıboş meteorları, örgütlü yıldız sistemlerini, gizemli karadelikleri ve bunların ortasında yapayalnız, küçücük gezegenimizi düşününce içimden ağlamak gelir. Kuşkularla delikdeşik zihnimi, kopkoyu, derin bir inanca sahip olmayı dileyerek teselli ederim. Dindarlık duygum had safhaya ulaşır ve neredeyse diz çökerim.

Sokakta çok hızlı yürür ve insanları kafamdan disipline etmek isterim. Yere tüküren birine,“hasta mısın!” diye kabadayılanmak, dayak yemeği de dayak atmayı da göze almış biri gibi çığrımdan çıkmak isterim. Karşıdan gelip illaki sağ tarafımdan geçmek isteyeni, durdurup, “bakın, ben sağımdan yürüyeceğim, siz de sağınızdan yürüyeceksiniz ve sokaktaki bu medeniyetsiz çirkinliğe bir son vereceğiz” demek isterim. Diyemem, kaşlarım çatılmış, hızlı hızlı yürümekle yetinirim.

Bana çok faydası olmuş, çok kullandığım bir eşyayı, diyelim bir tozbezini atarken bile içimden ona teşekkür ederim. Neredeyse onu hep hatırlayacağımı, hiç unutmayacağımı :P

Aşk bence Bora demektir.

Benim en sevdiğim bloglar sorusunu rahatlıkla cevaplayamam. İlkgöz ağrım Aslı benim için çok önemlidir. Acemilik zamanlarımda beni yorumlarıyla cesaretlendirmiş, burada nefes almamı sağlamıştır. Portakal Ağacı’nı girişimciliği ve öncülüğü ile takdir ederim. Neolitik Hanım’ın dostluğa çok yatkın hali çok hoşuma gider. Ekmekçikız’ın zor günlerimde, yorumlarıyla olduğu kadar mektuplarıyla da yanımda olması çok duygulandırıcı. Açık sözlü Miso, şeker mi şeker Toprak’ın annesi sevgi dolu Elif, sonra her yazısından tat aldığım Anatol’un annesi Elif, hayatı kıpır kıpır hareketli ama kendisini sükunet ve huzur dolu bulduğum Gülçin, yazılarında inanılmaz bir esneklik, serilik bulduğum ve farkına varmadan yazının sonuna geldiğim Elektra, çok kırılgan bulduğum ve bana hep bir kitap kahramanını anımsatan Cem’in annesi Yasemin, seyahat notlarını ve fotoğraflarını hep gülümseyerek okuduğum ve yazının başından bir kitap bitirmişim duygusuyla kalktığım Bora Bilgin, kendisi hakkındaki fikrim sürekli gelişen Devletşah, kendisinden, hayata bakışından, sevecenliğinden çok hoşlandığım Oya Hanım, sonra anlatıp anlatıp yine de sırlar içinde kalan Celerone, dertleriyle dertlendiğim Dory, hemen her gün sitesinde, çikolata şeker gibi ilginç, keyifli fotoğraflar, filmler gördüğüm Erhanbey, kayıp dostum Halid, arkadaşı çılgın Everfever, kedileriyle çok özel bir dünya kurmayı beceren Saliha Hanım, zarif ve tatlı Şule Hanım… unuttuğum var mı bilmiyorum ama burada buluştuğum tüm arkadaşlarımla çok eğlenceli, keyifli vakit geçiriyorum.