ara

Okuduğum kitapta, Conrad'ın "Batılı gözler altında" romanında, bir İngilizce öğretmeninin dümdüz, yorumsuz kaleminin kontrolünde, Razumav adlı karakterin günlüğünden yola çıkarak, devrim öncesi Rusya'da ki sefaleti, özgürlüklerin kısıtlanmasını, herkesin birbirinin muhbiri oluşunu ve elbette devrim hazırlıklarını okuruz. İngilizce öğretmeni, kitabın başlarında, Razumov'un günlük tutmasının nedenini düşünür: "Bu kadar çok insan, kendi kendisiyle söyleşmek için kullandığına göre; kelimeler, müthiş bir yatıştırıcı güç taşıyor olmalı. Kendim de sakin bir kişi olduğumdan, bütün insanların, gerçekte huzur, belki de bir huzur formülü aradıklarını düşünürüm hep. Kuşkusuz bu arayış, günümüzde, oldukça yüksek sesle yapılıyor. Krylo Sidoroviç Razumov'un günlük tutmakla erişmeyi umduğu huzurun nasıl bir huzur oluğunu tahmin etmek beni aşıyor."

Ben çocukluğunda, gençliğinde günlük tutan, bir şeylerin koleksiyonunu yapan, para biritiren biri değildim. Hiç olmadım. Sağda solda bulduğum kağıtlara, defterlerin arka sayfasına, ders kitaplarının kenarlarına yazılar yazıp, onları öylece unuttuğum doğru, ama günlük denemezdi onlara.

Kelimelerin yatıştırıcı bir yanı var elbette, ama kelimelerin yalan söylediği de bir gerçek. Ben, her ne kadar gerçeği, yalnızca gerçeği aramak ve ifade etmek istesem de, kelimelerin yalancılığı bir yana, kendimle kurduğum tutkulu, nevrotik ilişki beni hep tuzaklara çekiyor. Buradaki günlük, sevinç sıçramaları ile günü anlatmak, günlük dertleri üstünkörü paylaşmakla, zaman zaman, ruhumun gölgeli, kuytu köşelerinde beslenen canavarları hortlatmak arasında salınıp duruyor. Günlük insanın aynası ise, bu aynada görünen insan zenginliği mi, sıradan hayattan edebiyat üretme telaşı mı, yoksa meselesi öncelikle kendisi olan insanların yaptığı gibi kendini köşe bucak tanıma olanağı mı, emin olamadım. Ancak, şunu farkettim ki, ortada bir yanlış var. Beni huzursuz eden de bu yanlıştı.

Bu yanlışın niteliği konusunda çok düşünmüş değilim. Belki de sadece ve basitçe kendimde interneti kullanma disiplinsizliği farketmiş olmam. Her konuda ama her konuda internete danışma alışkanlığı, bir bağımlılık yaratmış durumda. Bunun neresi yanlış diyeceksiniz. Emin değilim ama bir yanlışlık var. İnternet, hızıyla ve kısacık giriyor hayatıma ve öyle ki izlenim edinmek dışında hiç bir konuda derin olarak düşünmemeye başlıyorum. Kafamın içinde bilgiler, haberler, fotoğraflar bir arı kovanı uğultusu yaratıyor. Sakin olmak istiyorum. Sakin ve yavaş.

Dün, bu düşüncelerin ilk çakımı ile kapattım siteyi. Davetiyeli filan değil yani site. Sizi merakta bırakmayı, ilgiyi üstüme çekmeyi de hiç istemiyorum. Çocukların sınavına destek olmak, bahar yürüyüşlerine çıkmak, yeni okuma listesi çıkarıp okumak, Bora ile daha çok yakınlaşmak ve bu arada da internetle aramda, mesafeli, sakin, saygılı, efendi bir ilişki geliştirmek istiyorum. Anlattığım konularda biraz daha düşünüp, hayatla ve kendimle daha sağlam, daha samimi, daha doğrudan bir ilişki kurmayı hedefliyorum bu sürede.

Bilmenizi istiyorum ki sizi çok özleyeceğim, gerçekten özleyeceğim. Kısa süre sonra tekrar görüşmek umuduyla.

sevgilerimle.