uzaktan rüzgarın uğultusunu duydu. zamanla karanlıktaki kitap rafını, sandalyeyi, masanın kenarını ve dikkatle bakınca üzerindeki tabancayı seçebildi*

Sıradan bir polis memuru, sisli bir kış sabahının erken saatlerinde günlük devriyesini yaparken, ormanlık alanda, yol kenarında bırakılmış mavi bir Mercedes görür. Geçip gitmek üzereyken sürücünün direksiyona tuhaf bir şekilde abanmış olduğunu fark edip, geri döner. Önce adamın sarhoş olduğunu düşünür ve bu nedenle, bir polis memuru gibi değil de insanca bir yaklaşımla, elini babacanla sürücünün omzuna dayar. Aynı anda da adamın ölü olduğunu ayrımsar. Şakaklarından vurulmuş. Arabada, ölünün koyu gri paltosunda bile kan yoktur. Ölünün cebinden cüzdanını çıkarıp baktığında onun bir polis memuru olduğunu fark eder.

Bir köy polisi olarak ne yapacağını bilemez, yol kenarında bir ileri bir geri dolaşır. Doğmakta olan güneş sisi yarıp da ölüyü aydınlattığında tedirgin olur; arabaya döner, ölünün ayakları dibinde duran külrengi fötr şapkayı kaldırıp, adamın başına öyle bir geçirir ki artık yara izi de görünmez olur. İçi biraz rahatlamış, alnındaki teri silip, kararını verir. Ölüyü yan koltuğa itip, özenle dimdik oturtur, arabada bulduğu deri bir kayışla da ölüyü sımsıkı bağlar, direksiyonun başına geçer.

Araba çalışmıyordur, ama dik yokuştan aşağıya yakınlardaki bir otelin önüne kadar götürmeyi becerir. Oradan benzin alır. Hiç kimse, sürücünün yanında kıpırdamadan duran bu kibar kişinin bir ölü olduğunu ayrımsamaz. Bu da, rezaletten hoşlanmayan sürücünün işine gelir, sesini çıkarmaz.

Göl boyunca, ölü polisin bağlı olduğu polis merkezine doğru yol alırken sis yeniden yoğunlaşır; dünyanın sonu gelmişçesine bir karanlık bastırır. Sisli havada birbirini izleyen arabalar, gizemli bir nedenden dolayı ağır ilerleyen bir kuyruk oluşturur. Sürücünün aklına ister istemez bir cenaze alayı gelir. Ölü hiç kımıldamadan oturur ve sadece yol bozulduğunda, yaşlı, bilge bir Çinli gibi başını sallar. Sürücü bu nedenle hız yapıp diğer araçları geçmekten vazgeçer; ağır ağır ve büyük bir gecikmeyle merkeze varmayı başarır.

Olağandışı bir aydınlıkla beyaz ve durgun gökyüzü, masmavi ışıkla perdelerin arasından odaya sızarken, yatağın sağ tarafında yattığım için huzursuz, uyumayı denemekten vazgeçtim. Mutfağa gitmeden önce, kitaplıktan, elimin ulaştığı en yakın yerden bir kitap seçtim. Mutfağın en dibindeki ışığı açtım. Eğer karşı apartmanda oturuyor ve gecenin üçünde diyelim ki gökyüzünün bu kadar aydınlık, duru ve yıldızlı olmasından esrikleşip yataktan kalkıp pencereden bakıyor olsaydınız, mavi geceliği içinde üşüdüğü muhtemel, rahatsız taburede oturup, tüm ciddiyetiyle elindeki kitaba dalmış beni tuhafsardınız. Kitap Dürrenmatt’ın Yargıç ve Celladı çıktı. Yukarıda okuduğunuz bölüm hemen ilk birbuçuk sayfada geçiyor. Bu oldukça sinematografik ve büyüleyici giriş, ilgili polis şeflerinin olaya girmesiyle polisiye kitap türünün gereğini yerine getirmeye başlıyor.

Kitabı ve Dürrenmatt’ın diğer kitaplarını, daha önce, bu evde yaşamaya başladığım ilk yılın yaz mevsiminde okumuştum. Beğenmiştim, ama büyülenmek için bir kış mevsimini, uykusuz bir geceyi beklemek gerekmiş.

Uzun aralarla yazınca yazdıkları manidar oluyor insanın. Küs yazısı, gelen maillerden, yorumlardan anladığım kadarıyla sıradan bir hal bildirimi olmaktan çıkıp türlü anlamlara neden olmuş. Bora, o akşam, “hayırdır küs müyüz?” diye sordu mesela. O sıralar olan ve benim o olaydan bir küskünlük çıkaracağımı da hesap ederek. Oysa, evet, alıngan zihnim öyle bir durumdan bir küslük buzdağı çıkarmaya pek teşnedir genelde, ama bu sefer atlamış, küslük filan duymamıştım. Ne kadar aksini söylesem de, neticede artık küseceğim bir konuşmayla uzadı iş:)
Bora bütün haftasonu hastaydı. Şiddetli öksürük, ateş, çatal çatal bir ses. İlaçlar, meyve suları, çorbalar, Yasemin’in bu durumlar için reçetesi derken, bu sabah işe gidebilecek kadar iyileşti. Ama canım hastaydı da yatıp uyudu mu? Hayır, 250 sayfalık bir işin çevirisini tamamladı yine de. Gerçekten aferin. Ben küs olmadığımı anlatma tartışmasının sonunda artık küs olduğum için onun çalıştığı salonda değil de arka odalarda dolaştım. Pek az konuştum. Bora işini bitirince rahat bir nefes aldı ve gelip, hiçbir şey olmamış gibi neşeli, sarıldı bana. Ben biraz kırgınlıkla uzak durayım dedim, ama çok çalışmış bedenler bana öyle masum, bir konuya odaklanmış zihinlerin bakışı öyle çekici gelir ki, ben de sarıldım. Sonra her şey olağan şekline büründü. Bora, cnbc-e’de Altın Globe ödül törenini izlerken gördüğüm Woody Allen’ın son filmini bilgisayara yüklemeye başladı. Ben televizyon izlediğim için de yatağın sol tarafında uyumak zorunda kaldı. Sonra işte uyuyamadım, gökyüzü aydınlık ve duruydu…

Taburenin tepesinde her sayfayla biraz daha biraz daha üşürken, kalktım, yatağa girdim, Bora uykusunun arasında kolunu açtı, başımı koydum, öyle sıcak ve rahat, sonunda uyuyabildim.

* Dürrenmatt, Yargıç ve Celladı, İnkılap Yayınları, s.78