domestik

Şu Pazar günü kadar insanı eve adamaya zorlayan başka bir gün yok. İsterseniz tüm günleri birbirinin eşi olan bir ev hanımı olun, Pazar gelince ev, gizli bir fısıltıyla seni kendine çağırır. Çamaşır yıkamıyorsan, kendini gizli bir buyruğu yerine getiriyor gibi, mutfakta, tezgahın başında yemek yaparken bulursun. İşte, önümde kabak, elimde oyacak. Resim bu.

Dedim ki, hiç kimse bana kabak dolmasının nasıl yapılacağını göstermedi, ama hayret, işte oyacak, işte kabak ve işte bir yemeğin serüveni en geleneksel ilkelerle başlıyor bile. Kabak dolması yapıyorsanız bilirsiniz, sonuç asla bir tencere yemek değildir. Kabak içi ağır bir sorumluluk duygusu ile kendini dayatır. Mücver yapayım desem, eğer tavada kızartmıyorsan pek lezzetli olmaz. Bizimkiler fırında yapılmış en süslü mücvere bile yüz vermezler. Kızartmalar da sağlıksız. Bol limonlu, dereotlu bir yaz yemeği yapıvereyim desem böyle uydurma bir yemeğe ellerini sürmezler. Bora dedi ki, kabak böreği yap. Hayır, bu börek bildiğiniz tuzlu böreklerden değil. Annesinin çok güzel yaptığı bir Arnavut böreği. Tarifi bilmiyorum ve dahası ola ola bir kez yemişim. Yemek hafızamda böreğin tadını yoklayarak işe koyuldum. Aslında çok kolay ve siz de kabak içlerini bir vicdan sızısı ile içinizde dolaştıranlardansanız bir alternatif olarak aklınızda bulundurun.

Şeytan külahı şeklindeki kabak içlerini ince ince kıydım. Sonra iki avucumun arasına alarak sularını iyice sıktım. Üstlerine dört beş kaşık toz şeker gezdirip, şöyle bir karıştırdım. Tepsiyi yağladım, eh, buraları biliyorsunuz artık, yufkayı kenarları sarkık şekilde hafif buruşuk tepsiye yaydım, bolca süt gezdirdim. Bu börek bol sütlü yapılıyor. Yarım yufkayı koydum, tekrar süt gezdirdim. Aa kabak içleri şekeri görünce sulanmış! Eh, sorun değil; şöyle bir sıkıp
kabak içini dağıttım yufkanın üstüne. Sonra devam edin yine yufka, süt ve kabak olarak. Sonunda dışarıdaki kulakları içeri kıvırın, üstüne bir yarım yufkayı düzgünce geçirin. Birkaç kaşık yağ ile inceltilmiş yumurta sarısını sürün, kesin, üstüne toz şeker serpin, doğruca ısınmış fırına. Ben öyle yaptım. Bir tepsi bize, bir tepsi babaannelere. Babaanne aradı. Bu bildiğimiz, Arnavut böreği işte, dedi. Onay büyük yerden gelince size de yazdım.

Kabak dolması gibi oyuncaklı bir yemeğin bir mantığı var yine de. Ama şu baklaya ne demeli? Az önce yaptım, hala ocakta. Öyle süsüne düşkün bir yemek gibi bile görünmez ama ne kadar nazlı. Bildiğimiz sıradan bir yeşil, ama o yeşil kararmasın diye alarmda olmanız gerek. Keskin limon suyu, nedense tüm bu nazlı sebzelerin sözünü dinlediği tek şey. Peki sonrasında kimin aklına gelmiş baklaları biraz suyla bulamaç haline gelmiş unla ovmak, hayret! İşin uzmanları nasıl yapıyor bilmem, ben bir büyük soğanı orasından burasından delip tencerenin ortasına koyuyorum. Çevresine unlu baklaları yerleştiriyorum; üstüne de ince ince kıydığım yeşil soğanları ve dereotunu. Biraz tuz, biraz şeker, az kırmızı toz biber. Hafif ılık su boyuna kadar. Ağzını önce alüminyum folyo, sonra kendi kapağı ile sıkıca kapatıp, kısık ateşte pişmeye bırakıyorum. Böyle yaptım. Şu an ev, yeşil yeşil bakla kokuyor. Ben severim evin içinde yemek kokusunu, ki ister kereviz, ister lahana olsun, hiç değişmez bu.

Sadece ev böyle yemek koksun diye belki hamurişi yapmayı da seviyorum. Dün akşam yemekten sonra, Arçil yatakta dinlenir, Bora Atakan’a ders çalıştırırken, Tina ile salonda, öyle ne yapacağımızı bilmez şekilde kalakaldık. Hadi mutfağa, dedim Tina’ya. Kırıtarak peşime düştü. İki bardak ılık süte iki üç kaşık toz şeker ve bir poşet maya karıştırıp, çıktık. NTV’de Neden programını dinledik biraz. AKP’nin analizi vardı, şu kabine değişikliğinin anlamı filan konuşuluyordu. Tina sıkılıp yalanmaya başladı. Ben mutfağa girip mayalı süte, 3/4 bardak sıvıyağ ve yeterince un boşaltıp yoğurdum. Fazla katı olmayan, hafif ele yapışan bir hamur haline gelince üstüne ıslak bez örttüm. Loru ne börekde ne poaçada seviyoruz. Böreklik peynir lazım. Biraz da maydanoz. Hazır işte o da.

Aa Arçil uyanmış. İki gündür mutsuz biraz oğlum. Can sıkıntısıyla akşam vakti uyuması da o yüzden. Sanırım bir aşk kırıklığı yaşıyor. Kız fena değil. Arçil, renkli gözlü, açık tenli, koyu renk saçlı kızlardan hoşlanıyor. Bu da öyle, gözlerinin duru yeşili çok hoş kızın. Ama n'apalım yani. Boşver Arçil daha çok gençsin, bir sürü sevgilin olacak daha, dediğimde kızdı bana. Ben işi şakaya vurup, tabii, hem de bir sürü. İstersen her birine isimlerinden birini de söylersin, düşünsene üç ismin var, dedim. Anne ben öyle biri değilim, diye iyice hırçınlaştı. Bu kızla evlenecekmiş. Peki, dedim. Aslında doğrusu, elbette senin gibi kararlı olmak. Belki de değil, ne bileyim. Gerçi ben oğlumu sevgili olarak düşünmeyen bu kızdan hoşlanmıyorum. Oğlumu sevmeyen birini sevmem mümkün mü? Hayır elbette!

Herneyse, acıkmış biraz. Ona tarhana çorbası koydum. Sizin bildiğiniz o eritilmiş plastik gibi elastik dokusu olan toz tarhanadan bahsetmiyorum. Hiç sevmem ben onu. Memleket hasreti bende tarhana ile vücut bulur. Bizim tarhanalar, süzme yoğurtla, aşurelik buğdayın (biz ona döğme deriz) ve çeşitli otların karıştırılıp, el ayası büyüklüğünde parçalar olarak, Adana’nın berrak ve temiz güneşinde kurutulmasıyla oluşur. Hava almaz kavanozlarda bekletilir kış için. Uzun zamandır yememiştim. Bora, Kadıköy’ün ara sokaklarından birinde Kaz Dağı’ndan gelen ürünler satan bir dükkan keşfetmiş geçenlerde. İki çeşit keçi peyniri almıştı oradan, çok güzeldi. Geçenlerde yürüyüş yaparken Bora yolumuzu oraya düşürdü. Bizim tarhanaları görünce neredeyse gözlerim dolacaktı. Tarhana, zeytinyağı (kokusu biraz ağır geldi bana), yoğurt (çok güzel. Artık akşamları büyük kaselere yoğurt, bal, ceviz koyup yiyoruz tatlı niyetine), kuru fasulye aldık.

Bu tarhanayı akşamdan tencerede temiz suda bekletiyorsunuz. Yumuşayınca, kaynatıyorsunuz. O kaynarken bir yandan da tavada kızdırılmış yağda, iki üç diş ezilmiş sarımsak, pul biber ve nane ile sos hazırlıyorsunuz. Tarhananın döğmesi yumuşayınca, ki çok uzun sürmüyor bu, altını kapatıp, üstüne sosu boca ediyorsunuz. Mmm... gerçekten nefis oluyor. Diyelim bizim tarhanadan bulamadınız, akşamdam aşurelik buğdayı suda bekletin, sabah biraz suyla pişirin, diğer yanda bir kaşık un koyduğunuz süzme yoğurdu su ile inceltin, kaynayan döğmeye ekleyin. Kaynayıncaya kadar karıştırın ki kesilmesin. Tuz filan koymayı da kaynamadan sonraya erteleyeceksiniz doğal olarak, kesilmesin çorbanız diye. Sonra aynı sosu yapıp, ekleyin. Bu da güzel olur ve biz buna toga çorbası deriz.

Eh, bizim hamuru unuttuk bu arada. Ooo çok kabarmış. Ben poaçayı kahvaltı için düşünmüştüm, ama akşamdan da hazırlayıp tepsiye dizmek gerek neticede. Baktım Prizziler'in Onuru başlıyor, salona taşındım. Bora da geldi. Film izlerken poaçayı yaptım. Bora bayılır poaçaya, akşam hafif yiyor ya acıkmış biraz da, sabaha mı pişireceksin bunları, dedi. Ben anladım o zaman onu, aa şimdi mi pişirsem acaba, dedim. Olur! dedi. Akşam bütün ev poaça koktu ve herkesi salona çağırdım sıcak poaça yemek için. Müthiş sağlıksız ve müthiş keyifliydi! Bora tepsinin yarısını yedikten sonra, kendini suçlu hissederek, yapma bir daha poni, böyle şeyler, dedi.

Hımmm... Dolapta tarhana, ocakta bakla var, ama birbirleriyle uyuşmadıkları gibi yapılması gereken ana yemek için hiç bir fikir vermiyorlar. Üstelik çocuklar büyük olasılıkla bakla yemek istemeyecekler. Acaba ne, ama ne yapsam?


not: yemek fotoğrafları, fotoğraflarını, yemek tariflerini ve sevimli üslubunu sevdiğimiz evcini'nden.