mektup

Sevgili Passive Apathetic,

Yorumunuzu, o güzel mektubunuzu da okudum az önce. Şu sevgi meselesini düşündüm sizi okurken. Bana kalırsa siz, bir tür adanmışlıkla, saf sevgiyle sevmeye benden çok daha yatkınsınız. Önce bunu demeliyim. Çünkü, kendinize haksızlık etmişsiniz. Buna izin vermeyeceğim. Benim için, sevgiyi göstermek, tabiatımın biçimlendirdiği bir şey değildi, öyle olmadı nedense. Sevginin biçimi konusunda, sunumunda hep hata yaparım. Kalbim, bir aşkla uyarı aldığında ya da işte bazen Arçil’e baktığımda, büyümeye başlıyor, tehlikeli bir hızla ve öyle çarpıyor ki beni nefessiz bırakıyor. O zaman kalbim, yeryüzü henüz yeni şekillendiği bir dönemindeymiş de diyelim geniş, geniş bir ova deniz olacakmış gibi taşkın sularla doluyor. Böyle gibi oluyor. Ama olağan zamanlarda, dönemeçlerle, kuytularla, kuyularla, sarkıtlarla, odacıklarla dolu girintili çıkıntılı bir bölge kalbim. Beni yoruyor, dertlendiriyor, endişelendiriyor, şüpheler içinde bırakıyor ve hiç kendinden emin olamıyor. Bütün bu yorucu süreç içinde, kalbim kendi içine kapanıyor karşısındakini unutarak, işi gücü kendiyle oluyor, küçülüyor ama yoğunlaşıyor, taş gibi bir şeye dönüşüyor. Bir sevgi meselesiyle zonklarken öyle, dünya taş kalpli birini görüyor. Bazen yılıyorum kendimden, bu taşı alıp, fırlatmak istiyorum. İstediğim onun gökyüzünde bir kuş uçuşu yapması, rahatlaması, neşelenmesi, cıvıltılı olması.

Sonra düşüyor taş, passive apathetic. Ben bu aralar işte düştüğüm başka bir noktadayım da bunu algılamaya çalıştığım bir dönemdeyim. Değiştiğimi duyumsuyorum çok. Yeni bir de heyecan duyuyorum kendimden, yeryüzünden. Beni çağıran, beni yönlendiren dost ya da düşmen, ajan ya da benim mezhebimden sesler duyuyorum, ama hafifledi o sesler. Öyle ki kendi sesimi duymak üzereyim, o frekansı yakalamak üzereyim. Yakalarsam, çok iyi olacak, bir daha kaybetmek istemem onu. Bir başka aşamaya, bir başka oluşa yol alıyorum gibi duyuyorum kendimi. Yapıp ettiklerimde zerre kadar değişiklik yok, ama kalbimde ki o küçük taş dünyanın içinde fay hatlarının titreştiğini, bazı duvarların yıkılıp genişlediğini duyuyorum. Küçük küçük, temkinli, ama oluyor işte. Bu nedenle bir yandan inanılmaz dalgınım, ama bir yandan da çok hassasım.

Elbette böyle bir kalp, yani üstünde çok uğraşılmış, düşünülmüş, damarları, odacıkları laboratuarlarda incelenir gibi incelenmiş bu kalbin tabiatı konusunda şüphelerim var böylelikle. Terbiye edilmiş bir kalp ne kadar kalptir, emin değilim. Bütün bunları, mektubunuzdaki kendiniz hakkındaki o küçük cümlecik düşündürdü de, kıyamadım size. Kendimden çıkarak sizi anlamaya, anlatmaya çalıştım. Ben başka türlü anlatma biçimini de bilmiyorum ki, passive. Bu nedenle bir kötülüğü anlatırken anlattığım kadar suçluyum, bir iyiliği anlatırken o kadarcık iyi.

Bu sabah keyifsiz uyandım biraz. Karışık düşler gördüm ve halsizdim de. Dün elimi kestim çok derin. Bıçak kullanmayı hiç bilmiyorum. Oysa bir ev hanımının bıçak kullanmada becerikli olması gerekir ki, öyleler ve çok tehlikeli. Öyle, cinayet imgeleriyle yüklü bir maharetle kullanmaları beni büyüler. Ben kullanamıyorum bıçağı. Her gün elimi kesiyorum. Bu sefer ki çok derin. İnsan çok şaşırıyor böyle bir manzara görünce. Kesiği, arasındaki kemiği, kanın yüzeye doluşunu izlerken, elimde bir akrep varmış gibi bakakaldım. Sol elim bantlarla sarılmış durumda şimdi. Ama tuhaftır hiç acımıyor ve onun acı vermemesi beni çok duygulandırıyor. Acı verecekken vermemesi, susması beni incitmemek için.

Sevgili Kacakkova’ya yazacaktım, o da dinlesin burayı, lütfen. Gölgesizler bitti. Okuduğum diğer iki kitabıyla karşılaştırırsak bu kitabının neredeyse mükemmel olduğunu söylemeliyim. Bir köyü anlatıyor. Bildiğimiz bir köy ama onun o muhteşem anlatışıyla gerçeküstü bir coğrafya sanki. Karakterler yerli yerinde ve zihnimizde beliriyor. Bu kitap bir şiir baştan sona. Hafifsediğiniz tek paragrafı olamıyor neredeyse. Dili kendine özgü, çok kendine özgü bir kullanışı var Toptaş’ın, insan büyüleniyor. Ama sözcükleri bazı yazarların yaptığı gibi mıncıklayıp nefessiz bırakıp, onların inadını kırıp bir hale yola sokmuyor. Bir piyanistin tuşlara bakıp bakıp neden sonra bir tuşa yumuşaklıkla, tam gerektiği gibi dokunması gibi dokunuyor. Sözcükler tuhaf, bambaşka bir ruhla yaşam buluyor böylece. Ancak Toptaş’ın hikaye, roman sonlarını beğenmiyorum açık açık söylemek gerekirse. Acemi bir yazarın toyluğu, aceleciliği var sanki hep sonlarda. İnanamadım öyle bitmesine, sayfanın bitmesine inanamadım da tekrar tekrar okudum sonunu bu nedenle. Nasıl olmalıydı sonu, onu da bilemedim. Düşündüm üstünde. Ben kitap okurken bu yazar hangi diğer yazarları okumuş, etkilenmiş, onu keşfetmeyi de çok seviyorum. Sanki yeryüzünün tüm kitapları birbiriyle bağlantılı, iç içe, dış dışa, devamı, öncesi gibi gelir bana. Bu kitabında, Edip Cansever vardı, Kafka vardı ve inanılmaz gelecek şimdi söyleyeceğim size ama Simenon vardı, yahu. Evet evet bence köyün muhtarı Komiser Maigret’yi andırıyordu, köylülerin apansızın kayboluşunu araştırırken. Efsaneleri, doğaüstü inanışlarıyla mistik bir yerdir aslında köy ya Passive, Toptaş çok güzel yakalamış bunu. Bir tür polisiye gerilimi de var kitabın. Devlet ise, Kafka’nın kitaplarında olduğu gibi, uzak, yukarıda, anlaşılmaz, düşman ve çok meşgul. Bir ara Edip Cansever’in bir kitabını açıp okudum da, çok şanslıyım ki, Toptaş’ın berber dükkanı önündeki caddeyi anlattığı bölümle örtüşen bir şiiriyle karşılaştım Cansever’in. O zaman Toptaş ile aramızda müthiş bir bağ, dostluk var gibi hissettim. Kitapta bir berber dükkanı merkez aslında. Berberler, berber dükkanları çok ilgimi çeker. Orada olan hareketler, konuşmalar, aynalar, aynalar… Oraları karanlık bir tarikatın simgeleriyle yüklüymüş gibi. Bir sır saklıyorlarmış gibi normal insanlardan. Okumalısınız gerçekten. Ve eğer Toptaş ile tanışmak istiyorsanız, bence alın Gölgesizler’i, onu okuyun, hiç ama hiç pişman olmayacağınız gibi müthiş bir yenilik duygusuyla, farklı bir şeyle karşılaşma heyecanıyla dolacaksınız.

Bunları daha çok Kaçakkova’ya dedim ya, dün aslında sizi düşünüp duruyordum Passive, çünkü siz Knut Hamsun’dan bahsettiğinizde ben kitaplığa gidip onun Göçebe’sini çıkartmıştım, evin içinde dolaşırken de onu da taşıyordum oraya buraya. Dün onu okudum. Ne mükemmel bir yazar! Göçebe, “sonbahar yıldızları altında,” “hüzünlü havalar” ve “son mutluluk” adlı üç kitaptan oluşuyor. Bendeki kitabı Cem Yayınevi yayınlamış. Behçet Necatigil de çevirmiş. Çok güzel çevirmiş. Toptaş’ın o dil oyunlarıyla insan biraz yoruluyor ya, bilmeden iyi bir seçim yapmışım Hamsun okumaya karar vermekle. Şuurlu bir karar da değildi gerçi, okuma planıma da tümden ters düşmüş oldum. Ama kendimi alamadım, “sonbahar yıldızları altında” kitabına başlamışken, orada doğa, kahramanın doğadan duyduğu sevinç, Hamsun’ın o çok sade ama çok, çok zarif dili, utangaçlığı ve saflığı, naifliği… bırakamadım elimden. insan mutlulukla dolup taşıyor ve doğanın içine sinmek istiyor, toprağa gömülmek, ağaçlarda yeşermek, çiçek olmak, böcek gibi zıplamak ya da öylece hayran kalmak doğaya. İnsan doğanın parçası olmaktan kıvanç duyuyor onu okurken.

Ben burada, evde oturdukça dışarıda nasılsa bir takım işler birikiyor ve kafamda listeleniyor. Bugün çıkmam lazım ve her birini tek tek yapmam. Bazı adamlarla kavga da etmem gerek ya, o öfkeyi de biriktirmeliyim içimde yavaş yavaş. Biraz da diplomatik olmam gerekiyor. Yani hazırlanıp çıkarken, bambaşka bir adama dönüştürmem gerek kendimi. Kılık değiştirmeleri, başka bir insana dönüşmelerdeki oyunu severim de ben yapamazmışım o mesleği. Gözlerim öyle çekik ki, makyajla, lensle filan değişecek gibi değil. Kim olsa çıkartır, tanır beni. “Aa, bu sensin,” derler. Hem de öfkem yüzümdedir benim, neşem yüzümde, kıskançlığım yüzümde, yalnızlığım, çirkinliğim, güzelliğim… her şey yüzümdedir benim. Birini, diğeriyle örtemiyorum eğer icabederse. Şimdi hazırlanmalı, öfkeli bir yüzü yakıştırmalı ve taş gibi dertop olup, kendimi bir saatlik menzile fırlatmalıyım, ki yeter artık, günlerdir, menzili ayarlayamayıp ayağımın dibine düşmelerim, bugün bitirmeliyim şu işleri.

Canım, Passive Apathetic, seni çok seviyorum ben de. Hoşça kal sana. Güzel bir gün geçir ve bunun nedeni benden bir mektup alman da olsun birazcık, tamam mı?:)

Bugünlerde iki cümlelik bir konuşma yapıyorum kendimle hep.

Ben 1: "Kendini tanımalısın."
Ben 2: "Hayır, insan kendine de bir bilmece olmalı."

Sevgiler.