Tanrım, güneş! Teşekkür ederim.

bugünün müzik fikri için Koray'a teşekkürler.


Çocukluğumun evinde Tanrı annem tarafından yaratılmıştı. Onun, sözcüklerine değil de her koşulda sürdürdüğü ibadetine, davranış biçimlerine, tavırlarına sinmişti Tanrı. Ailenin diğer üyeleri çok kuşkucuydu. Ben, dindar bir çocuktum. Tanrı’yı çok düşünürdüm. O beni gece gündüz izlerdi. Kötü bir şey yaptığımda, düşündüğümde, sinirli itirazlarda bulunur, hıncımdan ağlardım. Sonra sakinleşir, utanır, nedamet getirirdim. “Beni affet. Hatalıyım.” Affederdi. Uyumadan önce son işim Tanrı’yla konuşmaktı. Sabah uynadığımda namaz kılmayı severdim. O zamanlar küçüktüm, adlandıramazdım içimdekini ya, pür uyanık, pür duygu, pür niyet halinde, ağaran günü ruhani bir halle karşılamanın erinç duygusuydu bu. Ne annemden bir övgü duydum ne de diğerleri tarafından utandırıldım bu yüzden. Tanrı ile hep başbaşaydım.

Çocukluğunda Tanrı ile karşılaşmış biri onu artık unutamaz.

Şimdi, yaradılış bilmecelerine, dinlerin söylediği, doğumdan önce ya da ölümden sonra olduğu varsayılan başka alemlere kayıtsızım. Yaşamı bilemezken, ölüm hakkında fikir yürütemem. Herkes kendi yolunu kendi bulmak zorunda. Tanrım, yine de senden bir dileğim var.