parlak yıldız

canım sevgilim,
şu anda birkaç dizeyi temize çekmeye oturdum. hiç canım istemiyor, dolayısıyla yapamıyorum. size bir iki satır yazmalı ve bunun kısacık süre için sizi aklımdan çıkarmama yardımcı olup olmayacağını görmeliyim. canım üzerine yemin ederim ki başka bir şey düşünemiyorum. sizi yaşamının gelecek vaat etmeyen sabahlarına karşı uyarma ve öğütler gücüne sahip olduğum günler geride kaldı.


aşkım beni bencil kıldı…


sizsiz var olamıyorum. sizi tekrar görmekten başka bir şey düşünemiyor, yaşamım burada durmuş gibi ötesini göremiyorum. beni soğurup içinize aldınız. şu anda, sanki eriyormuşum gibi bir his var içimde, sizi kısa bir süre sonra görme umudum olmasaydı, tam anlamıyla perişan olurdum.


benim tatlı fanny’m,


duygularınız asla değişmeyecek değil mi? değişmeyecek değil mi aşkım? şu anda aşkımın sınırı yok… notunuz tam şu anda geldi. sizden uzakta mutlu olamam ben. inci yüklü bir gemiden daha değerli notunuz. jestlerinizle bile tehdit etmeyin beni.


insanların din uğruna canlarını vermelerine şaşardım; tüylerim diken diken olurdu. artık olmuyor. şimdi kendi dinim için canımı verebilirim. aşk benim dinim; onun için ölebilirim. sizin için ölebilirim. amentümün adı aşk ve onun tek ilkesi sizsiziniz.


beni karşı duramayacağım bir güçle sürükleyip götürdünüz; ama yine de sizi görünceye dek direnebildim; hatta sizi gördüğüm günden beri sık sık “aşkımın nedenlerine karşı akıl yürütmeye” çabaladım. artık bunu yapamıyorum, bunun acısına dayanamam.


aşkım bencil. siz olmadan soluk alamam.


sonsuza dek sizin olan;

az önce izlediğim parlak yıldız filmi öyle nefisti ki. aşk ne hoş, ne zarif, ne güçlü, ne zalim, ne tatlı, ne acı, ama ne harikulade bir duygu. kaçak bir seferinde bana demişti; aşk ve ölümden sonra hiç bir şey aynı kalmaz, önce sende sonra baktığın evrende her şey ama her şey değişir. gerçekten de öyle. yukarıdaki mektubu keats sevgilisi fanny' ye yazmış. tanıdık geldi mi size de? eğer bir aşk mektubu almışsanız, duygusu, sözcükleri böyle değil miydi onun da? aşkın dili her dönemde, her yerde aynı çünkü. bu çok tuhaf ve büyüleyici bir şey.

film öyle güzel ki...


ben james ivory filmlerini de çok severim. doğa, evler, ışık nefistir... aşk gibi çağıldayan, taşan bir şeyin o eski, katı ingiliz anlayışı içinde hale yola sokulmasında, işte, sözcüklerin öyle tasarruflu kullanılışında, kadınların, göğüslerinden taşan yakıcı nefeslerinin semsert korseli elbiseler içinde tutulmasında... aşk seni yakıp kavururken gündelik hayatın tüm kurallarına bağlılıkla sabretmekte dinsel bir şey yok mu?... çok, çok zarif değil mi bunlar? erkeklerin şövalyece bir duyguyla aşık oldukları kadını kollayışlarında... oysa şimdi ne çok konuşuluyor. aşk için yığınlarca sözcük, daha da sözcük. ve bütün imkanlar aşk için hazırken ne kadar az aşk var dünyada. şimdiki aşklar, çok rasyonel nedenlerin korseleri içinde nasıl boğulup, solup gidiyor, yazık oluyor. şirretleşen garantici kadınlar, sulu gözyaşları içinde aşık rolü oynayan şairane erkekler... pespayelik dizboyu.

filmde yılbaşı gecesi fanny'lerin evine davetli keats öyle güzel bir şiir okur ki... "... seyrettiğim zaman üzerimde gecenin yıldızlı yüzünü... koca bir aşkın büyük, bulutlu, sembolleri" canım, çok tatlıydı orda.

dans etmeyi, dikiş dikmeyi seven fanny ile romantik şiirler yazan ve ne büyüleyici şiirler yazdığını hiç bilmeyen keats, aşık olduklarında nasıl da değişirler. aşktan başka ne, birbirinden bu kadar farklı iki insanı biraraya getirebilir ki. aşk dışında, imkansız olan bir şeyi başka ne olanaklı kılmaya muktedirmiş gibi hissettirebilir insanı? aşk ne büyüleyici bir şey, ne anlaşılmaz, ne acı verici, ne tatlı.

keats diyor ki, fanny'ye; "uzun uzun yazmak için uğraşma, ama hiç değilse 'iyi geceler' yaz ki yastığımın altına koyup öylece uyuyabileyim." fanny de inanılmaz güzel bir elyazısı ile çok özenerek iyi geceler yazıyor. keats öyle tutkuyla okuyor ki o yazıyı. dünyanın tüm şiirlerine bedel çünkü o yazı.

campion, küçük kız çocuğu karakterleri yaratmakta bir usta. ne çok seviyor onları ve ne güzel kızlar onlar. piyano filmindeki ada'nın kızı, buradaki fanny'nin kızkardeşi toots ne tatlılar. hele annesi, tam da öyle bir anne olmak isterim; anlayış, sevecenlik ve huzur dolu.

fanny ile dalga geçiyor keats'in arkadaşı charles, onu sığ filan buluyor. fanny şiir dersi almak istiyor keats'ten. ilk derslerinde çok güzel şeyler söylüyor keats şiir hakkında. diyor ki mesela; "şiir sadece şiirsellikten ibaret değildir. o, var olmuş en şiirsellik dışı şeydir. kimliği yoktur. sürekli başka bir bedeni doldurur... güneşi, ayı. eğer şiir bir ağacın dalından kopar gibi doğal olarak oluşmuyorsa, o zaman hiç oluşmasın daha iyi." elbette! elbette haklısın keats! sonra diyor ki mesela; "şiir gizemi kabul etmesi için ruhu dinlendirir ve yüreklendirir." ahhh...

aşık olduğumuzda o yüzden şiirler bize daha yakın olur, şiir okumak isteriz... şiir okuduğumuzda sanki ruhumuz aşkın gizemini kabul etmeye hazır hale gelir. düşünsenize, aşk olmasa dünya ne sıkıcı bir yer olurdu.

benim gibi bu filmi izlemek için türlü türlü senaryolar geliştirip hiç birinde başarılı olamayıp, filmi izlemeyi bu kadar ertelemişseniz, bence artık filmi izleyin siz de. güzel bir film olduğu için değil sadece, filmden sonra kendinizi de güzel hissedeceğiniz için.







(ezan başladı. bizim imamın sesine hayranım, öyle güzel okuyor ki. işte bu sesten sonra güneş doğuyor burada, dağa bakan penceremde. en kuşkucu insan bile işte bu an ta yüreğinden dualar mırıldanmaya başlar. tanrım, teşekkürler.)