zor mu zor

beni iyi tanıyan dostlarıma sorarsanız, benim yalnızlık korkuma ve yalnız kalamamaktan duyduğum endişeye  eşit derecede gönderme yapacaklardır. bu ihtiyacı fiziksel olarak çözecek en pratik yol, kalabalık bir evde kendime ait bir oda. isterim ki bir de, sezgisi güçlü insanlar olsunlar ve kapımı kapamışsam, lütfen tıkırdatmasınlar. kapımı kendi isteğimle açmışsam en güleryüzlü, en özverili, en uyumlu, en tatlı insanı olurum dünyanın. ama değilse, dalgınlığımdan, huysuzluğumdan, aksiliğimden, alaycılığımdan yanıma yaklaşmayın.  içerde, odada ne yaparım? hiç. belki okurum, belki camdan bakarım, belki amuda kalkarım, önemli değil, insanın yalnız kalma hakkına saygı duyulmalı. insan düşünceleriyle genleşir, esner ve tekrar kendi sınırları içine çekilir. bu sürece dikkat etmek gerekir. öyle de, dengeyi nasıl tutturacağız, yahu!...  içeriye bileğini kesmek için girmediğini nerden bilelim!?diye sorar benim dostumsa gülmeyi de seven biri olarak ev kalabalığının bir üyesi. geçenlerde yeraltının adamı notlarında diyordu, medeniyet sadece duygularımızın çeşidini artırmıştır, diye. duygularımızın böyle çeşitlenmesi ilişkileri zora sokar. medeni insanın en büyük sorunu ilişkilerde sınır ve güven, bana kalırsa... sevdiniz, saydınız, ilişkiyi inşaa aşamasına geldiniz, ordan sonrası diyorum. bir ilişkiden, yani iki ayrı insandan bir bütün, bir elma meydana gelmez, kardeşim. gelmemeli de. herkes birbirinin şahsiyetine, zaafına, tiklerine, yaralarına saygı duymalı, onları onun bir parçası olarak kabul etmeli. birbirine yakışan iki bütün elmadan daha güzel ne var, allahaşkına!

 biliyorsunuz, arçil'le yaşadığım bu ev çok soğuk. ısıtmak sorun. ev, yaklaşık  300 m2 filan sanırım. 9. katta ve manzarası dağ, orman, deniz. yani doğanın hiddetine en açık vaziyette. yalıtımı da yapılmamış mı evin! geçen kıştan deneyimim var, benim odam, yani kapısını kapatmaya hakkım olan odam çok geniş ve ısıtamadım. dondum, bittim geçen kış. bu kış, arçil'in küçük odasına yerleştim. arçil'le çok ayrı karakterlere sahibiz, ama iyi anlaşırız.  iki arkadaş gibiysek çok da eğlenirim onunla. anne oğul olarak sürtüşürüz biraz. ancak, arçil de ben de ne kadar seversek sevelim birbirimizi, aynı odada birlikte yaşamak konusunda sıkıntı yaşarız, yalnızlık hakkımıza düşkünüz.

şu an mutfaktayım (iki dairenin ve onların ait oldukları iki geniş koridorun birleşme yeri mutfak. U harfinin tabanı, öyle düşünün). soğuk. bu akşam burada oturacağım, çünkü kendime dönük bir ilgim var. içeride, dizi izleyebilir, gazete okuyabilir, arçil'le ortak zevkimizin ürünü bir müziği dinleyebilir, çay içebilirim. ama mutfakta, kitabımı okuyabilir, jazz dinleyebilir (mutfak soğukluğuyla mavi. jazz dinlemek istiyorum burada), şarap ve sigara  içebilir (şu an shot bardağında tekila içiyorum, gerçi), kendi filmlerime dönebilirim. birazdan, bergman'ın persona  filmini izleyeceğim. bu filmi ne zaman izlesem, sanki çırılçıplak kendimle karşılaşmışım gibi bir ürküye kapılıyorum. bu nedenle erteleyip durdum bu defaki izlemeyi. ama kararlıyım: bu akşam persona izleyecek, yarın da flaubert'in son bir kaç sayfası kalmış gönül ki yetişmekte kitabını bitireceğim.  böylece şu tarihe kadar görmezden geldiğim, kısa ve oyunbaz şubat'a özgür bir zihinle n'aber corç? diyeceğim.