endiseliperi

AN’LAR

ARES’İN AKLANIŞI

dışarısı buz gibiydi. sıcak dergi binasına girdiğimde yetiştirilmesi gereken yazılar yazılmış, istanbul’a gönderilmiş, çaylara kanyak konulmuş, içinde ünlü isimlerin geçtiği, ima dolu bol kahkahalı bir sohbet ortalanmıştı. tüm önerilerim reddedilip, reha’nın daha sonra dediği gibi, sadece hummalı bir çalışma dönemine denk geldiğimden gönlümü alacak sözler de edilmediği için özgüvenim sıfırdı. benden gazeteci filan olmazdı. başarısız olup, ikinci yıl tekrar aldığım dersin kitabıyla nasıl ilişki kuruyorsam gazetecilik/dergiciliğe de o duyguyla bir şans daha tanımaya karar vermiştim. yani, hiçbir şey bilmiyordum ve bilmediğimi bildiğim bir noktaya kadar yol almıştım. şahane!

herkes mutluydu dergide, rahatlamışlardı işler bittiği için, beni görünce abartılı, ama ürkütecek kadar da abartılı olmayan bir neşeyle karşıladılar. çay söylediler. reha, “kanyak ister misin içine”, dedi. “olur”, dedim, istemediğim halde. tadı berbattı. bir sessizlik oldu, dedi ki reha, “bak, aydın menderes için bir yazı yazdım bu haftanın dergisine, bir oku bakalım, nasıl bulacaksın”.

vişne çürüğü paltomu, yeşil şapkamı bu sefer vestiyere astım. tam karşıdaki masaya geçip okumaya başladım. reha’nın dergi yazıları öyle güzeldir ki. söyleşi yaptığı insanlar için hep iyi şeyler yazmak isterdi. herkesi taa derinden tanıyacak, farkını bilecek ve bu farkı da coşkuyla anlatacak bir yeteneği vardı. kadınlar bu yüzden bayılırlardı ona. kapılıp giderlerdi. reha, rakı içmenin adabını anlatan bir yazarla söyleşi yapmış ve sadece onun hakkında berbat şeyler yazmıştı. adamcağız, cici cici şeyler öneriyordu rakı için; evcil, sosyal, kararında önerilerdi bunlar. reha’nın tepesi atmıştı, rakı öyle değil böyle içilir, diye döşenmişti. ben rakıdan hoşlanmam, hiçbir içki adabına da inanmam gerçi ama yazı nefisti.

aydın menderes yazısı da iyiydi gerçekten. boğa burcundan olduğunu yazmıştı. biraz konuşmuş olmak için biraz da eh artık tanıyorsunuz beni, meraktan, sizin burcunuz, nedir?” diye sordum. reha, “söylediğim anda burun kıvıracaksınız, kötü bir burç diyeceksiniz ama inanın değil. koç burcu kadar hakkı yenmiş, yanlış anlaşılmış bir burç yoktur. şiddeti, kavgayı, gürültüyü bu kadar sevmeyip, üstüne bu sıfatlar bulaşmuş başka hiç bir burç yoktur. berbat bir burç değil işte koç sanıldığı gibi” diyip sustu. yüzünde hala edeceği ama bulamadığı sözcüklerin anlamları dolaşıyordu, gözleri de dalmıştı biraz. belki azıcık da sarhoş olmuştu şu kanyaklı çaylar yüzünden, bilmiyorum. döndü bana “ sizin burcunuz nedir?” diye sordu. “koç” dedim sadece. “aaa… “öylece bakakaldı, sonra kahkahayı bastı. biraz bocalayıp, “koç çok iyi bir burçtur” dedi. “biliyorum” dedim.

hep sözünü ettiğim, ama bir yerden bulup da buraya koyamadığım hayatımda yazdığım tek şiiri onunla evlenip, boşandıktan sonra, onu anladığımı ve affetmeye çalıştığımı bilsin diye yazmıştım. hep küçümsenen burç muhabbetini yapan, bununla yetinmeyip yazdığı o güzel yazıların içine de koymayı yanlış bulmayan tanıdığım ilk kişiydi reha. ben de aslında bu yüzden biraz şaşkındım.