yeşil hırka

yalnızken insan bedenine yabancılaşıyor da, beden bir tür fikir haline geliyor. sokağa çıkan beden ise kendini hatırlatıyor. o yeşil hırkayı giymek istiyor, bu uğurda üşümeyi filan göze alıyor. bu bedeni başka bedenlerin ilgi alanına sokmak istiyor çünkü. bedenin, acıkmak, üşümek, beğenilmek gibi kendini ifade etme hallerinin önceliği oluyor sokakta. insan sokakta bedenine yakınlaşıyor ve bedeniyle yaşayan bir varlık olduğunun ayırdına varıyor.

internetin icadıyla bedene çok az işimizin düşeceğini hesap etmiştim. orada konuşan, paylaşan, tanışan, parasını orada batırıp, oradan kazanan, devrimleri orada örgütleyen zihinlerin bir bedene de sahip olduklarının unutulacağı bir evrime tabii olduğumuzu filan. gerçi şu sağlıklı beslenme ayinleri ile beden bir  mabede de dönmüş durumda bir yandan. öyle de olsa, tereyağlı omlet isteyen bir bedene, üç dal maydonoz yedirten bir zihnin ambargosuyla beden de robotlaşmış durumda, dilsizleşmiş, isteklerini köreltmiş, yok hükmünde aslında.

korku filmlerinin bir türlü ölmeyen lanetli tipleri gibi bu yıl hiç bitmeyen soğuk havaya çıkacağım birazdan. varolmayan şövalyeyi var kılan o zırhı gibi, bu bedeni bir giysiyle kuşatacağım. bedenim olduğuna içten içe şaşacağım, yeşil hırka filan giydireceğim ona. böylece var olacak bu beden, başkalarına bir şey ifade edecek, bedene bakıp akıl hakkında fikir yürütmeye imkan verecek.

şurada rahmi öğdül'ün ortaokul kitabımızdan hatırladığımız üç beden tipi hakkında dümdüz bir yazısı var. ben okuyup hatırlamaktan hoşlandım.